Fly like an eagle!

Dat was een kort nachtje, om 5 uur werd er op de deur geklopt. Opstaan! Met een ontbijtbox in de bus de berg op voor de zonsopgang. Bijna boven aangekomen kwamen we vast te zitten in een 'traffic jam'. Wat een mensen op de been om die zon te zien (vooral Aziaten en Nepalezen). Het laatste stuk maar lopen dan, tussen de uitlaatgassen van auto's, bussen, scooters en motoren doorgelopen naar boven. Ik wilde die zonsopgang niet missen, Frank en ik hadden het tempo erin waardoor we te ver voor de anderen vooruit liepen. Halverwege de berg mochten we bij mensen op het dak gaan staan. Net op tijd!

We hadden in Sarangkot een mooi overzicht over Annapurna valei. Gelukkig had ik die ochtend het kaartje van Mahesh in mijn tas gestopt en kon ik hem even bellen om te zeggen waar wij waren. Na de zonsopgang hebben we elkaar weer gevonden en hebben we ons ontbijt opgegeten met de bergtoppen van de Himalya op de achtergrond (en de Chinezen met enorme telelenzen).

We waren met het busje van 900 m (Pokhara) naar 1500 m gereden. Terug hebben we die weg gelopen. Prachtige afdaling! Onbegrijpelijk dat al die toeristen terug met de bus gingen. Maar gelukkig voor ons, zo hadden wij de weg voor ons alleen.

Josephine, die een dag ervoor tijdens een niesbui door haar rug was gegaan, heeft het met stok geweldig gedaan!

Tegen half 11 waren we weer terug op Base Camp Resort. Even de stof van ons afgespoeld met een koude douche en lekker in het zonnetje opgewarmd. Het is hier een paar graden warmer dan in Bhaktapur. Heerlijk temperatuurtje van zo'n 27 graden. Hoe warm is het bij jullie? *grijns*

Daarna weer in de mooie tuin aan het meer geluncht. Een grote sandwich voor 250 roepies! (€2,50). 

In Pokhara is van alles te doen. Paardrijden, mountain bike, ultra flight, maar ook paragliden! Nou dat wilden een paar van ons wel eens uitproberen. Han, Sjef en Frank hebben de gesprong gewaagd. 

Frank blogt even verder: 

"Gisteren besloten om vandaag te gaan paragliden. Daar was toch wel wat durf voor nodig. Maar ja ... toen ik 50 werd had ik een ballonvaart cadeau gekregen, en na 4 jaar moest het er maar eens van komen. (@Annemieke: we gaan zeker weten nog eens ballonvaren!). Toen de "senioren" Jef en Han ook van plan waren om te gaan "springen", kon ik niet achterblijven.

We reden vanaf 't kantoor van Sarangkot Paragliding 1500 m omhoog samen met onze coaches/piloten. Een helse rit: haarspeldbochten, voortdurend toeterend, keien op en gaten in de onverharde wegen en ondertussen werd er gestopt om als taxi te fungeren voor de lokale bevolking. 

We kregen een korte instructie hoe vanaf de berg te springen: vooral door blijven rennen totdat je geen grond meer onder je voeten voelde. Sjef sprong als eerste, daarna ik en Han sprong met de eigenaar van Sarangkot Paragliding als laatste van ons trio. De adrenaline steeg vooral in het begin van de sprong tot ongekende hoogte. Je moet van de berg aflopen totdat je geen grond meer onder jouw voeten voelt. Maar onderrtussen wordt je afgeremd in jouw looppas omdat de parachute omhoog gaat. Opeens voel je geen grond meer. Je scheert rakelings over de toppen van de bomen op de berghelling en daarna wordt je omhoog gezogen en kom je in hogere luchtstromen terecht. De coach vraagt voortdurend hoe het met je gaat. Nadat ik helemaal naar achteren was gaan zitten in m'n stoeltje was het 15 minuten puur relaxen en genieten. Echt waar: fly like an eagle in rondjes over de hellingen van de bergen over Pokhara. 

De coach/piloot landde precies waar hij wilde: naast het Pewa-meer. Daar stonden Judith, Helma, José en Mahesh ons al fotograferend op te wachten.

Een ervaring rijker. Je hebt iets gedurfd. En een gevoel achteraf dat ik iedereen kan aanraden."

Helma, José en ik zijn samen met Mahesh in een taxi naar de plaats gegaan waar ze geland zijn. Het was fantastisch om de heerlijke glimlachen te zien.

Op de terugweg zijn wij met ons vieren teruggegaan naar Pal Ewan Namgyal Monastic School, een Buddhist Nunnery School. Op het eind van onze wandeltocht waren we daar langsgekomen en even kennisgemaakt (en wat centjes gedoneerd). We kregen allemaal een Boeddhistische sjawl.

Uiteraard allemaal prachtige (kale) meisjeskoppen gefotografeerd (zie fotoblog 7). José had nog t-shirts en potloden meegenomen. Die hebben we daar afgegeven en uit beleefdheid even een kopje thee gedronken. Het zijn zulke jonge meisjes (vanaf 5 jaar), je vraagt je af of die allemaal wel non willen worden. Meestal komen ze van hele arme families, ze krijgen nu in iedergeval onderwijs. Mahesh vertelde ons dat niet iedereen in het klooster blijft. 

Nu weer even een blogje schrijven. Zodadelijk gaan we weer bij 'Moondance' eten. Hoe Nepalees kan je het hebben? Hier hebben we gisteren ook gegeten, het was echt verrukkelijk. En zo goedkoop. Ik had een Mojito voor 300 roepies (3 euro), nou die gaat er vanavond ook weer in. Jef had een biefstuk, voor 550 roepies, voor die prijs krijg je 'm bij ons nog niet van de slager. Het eten in Nepal is echt verrukkelijk en spotgoedkoop. Dat wordt echt goed lijnen bij thuiskomst.

Morgen gaan we Base Camp Resort weer verlaten. We trekken verder naar een nieuw avontuur.

Namasté 

Judith