Pagina's

dinsdag 29 december 2015

Met enkele levenslessen het jaar 2016 in

En dan is 2015 nu ook bijna ten einde. In deze periode van contemplatie passeren veel momenten van het afgelopen jaar in mijn hoofd. Veel daarvan zijn een herbeleving van deze periode vorig jaar. Ook poppen gedachten op over mijn teleurstellingen, wanhoop, ruzies en frustraties. Over mijn tekortkomingen in doen en laten, woord en gedachten. Van verwachtingen die bijgesteld moesten worden. Daar tegenover staan gelukkig vele mooie fijne dierbare bijzonder momenten, van intens samen, van veel lol, van respect en van vanzelfsprekendheid. Ook dit jaar. Geen licht zonder schaduw.

2015 begon voor mij intens verdrietig met de uitvaart van mijn moeder. En halverwege het jaar behaalde ik na een periode van ploeteren mijn master. Op het eind van het jaar was ik bij een hereniging tussen 3 jeugdvrienden die elkaar na zo'n 30 jaar weer zagen. 


Dank lief familielid, beste lieve vriend, super studie-/werkmaatje dat ik mijn momenten van vreugde en verdriet met jou kon en mocht delen, offline en online. En als vriend heb ik ook genoten van jouw bijzonder gewone momenten.

Ik heb deze weken ook het boek Neem een geit van Claudia de Breij gelezen. Hierin gaat zij op zoek naar levenslessen bij oudere wijze mannen en vrouwen. Veel wijsheden komen overeen de tien levenslessen van René Gudde, Denker des Vaderlands die dit jaar is overleden.

Zijn eerste levensles is 'ga vooral te rade bij anderen', je hoeft niet alles alleen te doen in het leven. 


Door jullie allen geniet ik van het leven, heb ik de veerkracht om weer overeind te krabbelen en door te gaan. En of het nu gaat om mijn professionele of privé-leven het draait allemaal om relaties en hoe we onderling communiceren en interacteren. Of dat nu is tussen ouders en kinderen, tussen broers en zussen, tussen collega's in een team, met je leidinggevende, met je online connecties.

Ik zoek, worstel en twijfel. Maar twijfel niet niet lang, zegt Gudde, je leert er niks van. Leer omgaan met je teleurstellingen. Van weerstand knap je op. Geef vertrouwen. Maar blijf trouw aan jezelf. En wees ook mild voor anderen, maar ook voor je zelf. Je bent niet altijd aardig of je kunt niet altijd begripvol zijn. Je kunt anderen niet veranderen. Je hebt alleen invloed op je eigen gedrag.

Vergeet niet wie je bent is wie je altijd bent geweest

Rode aarde - The Scene
En verzoen je daarmee.

Sta open en nieuwsgierig in het leven, is een andere levensles die me op het lijf geschreven is. Zo heb ik het afgelopen jaar proberen te leven en zo ga ik verder. Doe de moeite om iemand persoonlijk een kaartje schrijven met daarin wat je denkt of voelt, zo lees ik in het boek van Claudia de Breij. Dat is iets wat ik al op jonge leeftijd geleerd heb van een nog steeds hele dierbare vriendin. En hoewel kaarten schrijven niet echt meer in is (ook bij mij zijn de standaard kerst- en verjaardagskaarten vervangen door online felicitaties), op momenten die er toe doen, schrijf ik. Naar anderen en voor mezelf.
Als je schrijft (zeker mijn online schrijfsels) dan ben je kwetsbaar. Mensen vinden iets van je. Dat vind ik soms lastig. Maar zoals Claudia haar boek eindigt: Wees niet bang. Wees blij. Leef.

Leef je leven! 


Deze wijsheden die ik uit het boek van Claudia de Breij heb geplukt wilde ik graag op de vooravond van het nieuwe jaar met je delen. Mooie levenslessen die ik waarschijnlijk ook komend jaar niet allemaal zal naleven. Ik doe me best. En ik geloof dat iedereen dat wel doet.


Ik wens jou een magisch en kleurrijk jaar toe. En vergeet ook niet zo nu en dan buiten de lijntjes te kleuren. Niets zo leuk als onverwachtse leuke gebeurtenissen waar je energie en inspiratie van krijgt.

Digitale kuzzz
Judith

maandag 28 december 2015

“Nee, ma wij vergeten jou echt niet. Nooit.”

Kerst 1962
“Nee, ma wij vergeten jou echt niet. Nooit.” 

Met deze woorden sloot ik het welkomstwoord van de uitvaart van mijn moeder. Nu bijna een jaar geleden.
In deze eerste kerstperiode heb ik veel nagedacht, geschreven en gelezen. Vooral het boek Ma van Hugo Borst zette me aan tot schrijven.

Vaders en moeders gaan niet dood. Ze blijven altijd leven in de wereld van hun kinderen. Tijdens de laatste periode van ma’s leven in de Moermont (2011-2014) was ik altijd op zoek naar mijn moeder. Soms vond ik haar. Vaak ook niet. Dan was daar meneer Parkinson en mevrouw Lewy Body die ma gevangen hielden.

De afgelopen weken heb ik teruggekeken op de jaren van de ziekte van mijn moeder. Op waar zij vandaan kwam. Hoe ma was. En hoe ze met haar ziekte is omgegaan zoals zij dat alleen maar op die manier kon. Ik heb overwogen mijn teksten op dit blog te plaatsen. Uiteindelijk er voor gekozen om het alleen vast te leggen in mijn herinneringsboek. Hugo Borst heeft, ondanks dat zijn moeder een andere vrouw is en een andere ziekte heeft, liefdevol en vol mildheid geschreven over het leven van zijn moeder in het verpleeghuis. Heel herkenbaar voor mij. Lees zijn boek maar. En als je mijn tekst wilt lezen, dan mag dat ook. Vraag het me maar.

Zoals Nico ter Linden zegt: "Je moet je ouders de plek geven die hun toekomt. Ze begraven werkt niet, want wie niet goed begraven is gaat spoken, leren ons de indianen - en de ervaring."

Het eerste jaar moet je door. Ik heb troost gevonden in vriendschap, bij muziek (Forest Gump), in boeken en blogs. Ik heb (e) kaartjes gekregen en geschreven. Het is fijn niet alleen te zijn. Dank!
Van een lieve vriendin kreeg ik een mooi gedicht over een moeder, enigszins ingekort en aangepast wil ik deze delen.

Mijn moeder

Zolang je nog een moeder hebt. 
Ben jij jong en is zij oud. 
Zolang je nog een moeder hebt. 
Is er altijd iemand die van je houdt. 

Maar wie ik ben, 
dat dank ik grotendeels aan haar.
Dankbaar blijf ik, zolang ik leef, 
voor wat zij was voor mij.

Een veilig nest, een fijne jeugd.
Dat gunde je ieder kind.
Je kunt de hele wereld aan,
als je leven goed begint.

 Daarvoor dus ma oprecht mijn dank.
Je hebt het goed gedaan!
Je leeft in onze gedachten verder
Zolang wij bestaan.


28 december 2014 - 28 december 2015