Sidderend over de Siddhartha Raj Marg

Op deze zomerse zondag verlaten we Pokhara met de bus richting Tansen. De bergtoppen van de Himalya schitteren in de zon en steken af tegen de staalblauwe lucht.

Helaas is de schoonheid niet echt goed op de foto te vangen. 

De tocht van vandaag was maar 130 km waar we wel ruim 5 uur over reden. De reis was over een hobbelige, zeer bochtige weg met diepe afgronden, over bergen en door dalen. De huizen zijn hier anders dan in de Kathmandu vallei, meer hutjes. Veel mensen zaten werkeloos voor hun huisje. Geen werk?, uitrusten van al het bezoek van het Dasain festival?, of gewoon een rustige zondag? Ik weet het niet. Mahesh vertelde dat wel veel jongeren uit de bergen naar de grote steden trekken. Zij willen niet meer daar blijven, oude mensen blijven achter. Mahesh voorziet een groot probleem voor de oude mensen als hun kinderen niet meer voor hen zorgen, zoals dat nu het geval is.

Al toeterend, bracht onze zeer behendige chauffeur ons veilig op plaats van bestemming. Er zijn wel wat gilletjes door ons geslaakt als er weer eens onverwachts een overvolle Nepalese bus (met mensen boven op het dak!) ons om de bocht tegemoet kwam.

Ik heb me maar overgeleverd aan de chauffeur (wat kon ik anders ;)) en genoten van de prachtige, groene Nepalese natuur. 

We overnachten bovenop de berg (1500 m) in Tansen in Hotel Srinagar. Mahesh had ons al gezegd dat dit niet een best hotel is, maar het beste in Tansen. Het is een noodzakelijke stop op weg naar Lumbini.
De kamers zijn zeer so(m)ber. De lakens lijken wel schoon :S

We hebben een kopje tomatensoep en chowmein gegeten en daarna via een steile weg naar beneden gewandeld. Een leuk stadje, veel anders dan Pokhara. Tansen staat bekend om zijn metaalbewerking en de dhaka-stof voor de topi's (de hoofddeksels voor mannen). Hier zijn de mensen niet veel toeristen gewend. De winkeltjes die er zijn, zijn dan ook voor de lokale bevolking. Jef kon er goed slagen, hij heeft een mooi jasje en schoenen gekocht.

De bus pikte ons onderaan de berg weer op. Gelukkig :)

Niemand had zin om op z'n donkere kamer te zitten, dus voor en na t diner zijn er spelletjes gespeeld. Ik heb me weer vermaakt met 't blog en de foto's op de iPad(s) te zetten.

Geen internet hier boven op de berg. Morgen zitten we in een luxer hotel, met wifi hopelijk. 

Namasté

Judith

Nog wat Nepalese weetjes:

- ook vrouwen rochelen en spugen op de grond (ieuw)

- er zijn hier net zoveel straathonden als katten in Griekenland

- de stoom valt nog wat vaker uit (de bonusuren van het Dasain festival zijn voorbij)

- kinderen (en ouderen) bedelen om geld ("money of your country, please?") of snoep ("choclat?). Het lijkt wel of ze zich er niet voor schamen. Je bent natuurlijk een rijke toerist in hun ogen. Ik voel me niet altijd even prettig als ik weer een portretfoto wilde maken. Meestal vroeg ik het of ik deed het onopgemerkt. Op het platteland vonden kinderen het leuk om zichzelf terug te zien, dan was het meer een spelletje. Dat is leuk. Als ze naar me toekwamen met de vraag "one dollar photo?" dan liep ik voorbij. Als je wilt kan je al je geld hier achterlaten, maar of de Nepalezen daar gelukkiger van worden? Volgens mij hebben de meesten het niet nodig en leven ze heel rustig en tevreden (op het platteland). Als je iets wilt geven, neem dan zoete snoepjes mee (geen drop, dat vinden ze vies, druivensuiker vinden ze lekker). Ik gaf ieder kind (en moeder) 1 snoepje, want als je een rolletje aan 1 geeft, houdt hij alles voor zichzelf....

Fly like an eagle!

Dat was een kort nachtje, om 5 uur werd er op de deur geklopt. Opstaan! Met een ontbijtbox in de bus de berg op voor de zonsopgang. Bijna boven aangekomen kwamen we vast te zitten in een 'traffic jam'. Wat een mensen op de been om die zon te zien (vooral Aziaten en Nepalezen). Het laatste stuk maar lopen dan, tussen de uitlaatgassen van auto's, bussen, scooters en motoren doorgelopen naar boven. Ik wilde die zonsopgang niet missen, Frank en ik hadden het tempo erin waardoor we te ver voor de anderen vooruit liepen. Halverwege de berg mochten we bij mensen op het dak gaan staan. Net op tijd!

We hadden in Sarangkot een mooi overzicht over Annapurna valei. Gelukkig had ik die ochtend het kaartje van Mahesh in mijn tas gestopt en kon ik hem even bellen om te zeggen waar wij waren. Na de zonsopgang hebben we elkaar weer gevonden en hebben we ons ontbijt opgegeten met de bergtoppen van de Himalya op de achtergrond (en de Chinezen met enorme telelenzen).

We waren met het busje van 900 m (Pokhara) naar 1500 m gereden. Terug hebben we die weg gelopen. Prachtige afdaling! Onbegrijpelijk dat al die toeristen terug met de bus gingen. Maar gelukkig voor ons, zo hadden wij de weg voor ons alleen.

Josephine, die een dag ervoor tijdens een niesbui door haar rug was gegaan, heeft het met stok geweldig gedaan!

Tegen half 11 waren we weer terug op Base Camp Resort. Even de stof van ons afgespoeld met een koude douche en lekker in het zonnetje opgewarmd. Het is hier een paar graden warmer dan in Bhaktapur. Heerlijk temperatuurtje van zo'n 27 graden. Hoe warm is het bij jullie? *grijns*

Daarna weer in de mooie tuin aan het meer geluncht. Een grote sandwich voor 250 roepies! (€2,50). 

In Pokhara is van alles te doen. Paardrijden, mountain bike, ultra flight, maar ook paragliden! Nou dat wilden een paar van ons wel eens uitproberen. Han, Sjef en Frank hebben de gesprong gewaagd. 

Frank blogt even verder: 

"Gisteren besloten om vandaag te gaan paragliden. Daar was toch wel wat durf voor nodig. Maar ja ... toen ik 50 werd had ik een ballonvaart cadeau gekregen, en na 4 jaar moest het er maar eens van komen. (@Annemieke: we gaan zeker weten nog eens ballonvaren!). Toen de "senioren" Jef en Han ook van plan waren om te gaan "springen", kon ik niet achterblijven.

We reden vanaf 't kantoor van Sarangkot Paragliding 1500 m omhoog samen met onze coaches/piloten. Een helse rit: haarspeldbochten, voortdurend toeterend, keien op en gaten in de onverharde wegen en ondertussen werd er gestopt om als taxi te fungeren voor de lokale bevolking. 

We kregen een korte instructie hoe vanaf de berg te springen: vooral door blijven rennen totdat je geen grond meer onder je voeten voelde. Sjef sprong als eerste, daarna ik en Han sprong met de eigenaar van Sarangkot Paragliding als laatste van ons trio. De adrenaline steeg vooral in het begin van de sprong tot ongekende hoogte. Je moet van de berg aflopen totdat je geen grond meer onder jouw voeten voelt. Maar onderrtussen wordt je afgeremd in jouw looppas omdat de parachute omhoog gaat. Opeens voel je geen grond meer. Je scheert rakelings over de toppen van de bomen op de berghelling en daarna wordt je omhoog gezogen en kom je in hogere luchtstromen terecht. De coach vraagt voortdurend hoe het met je gaat. Nadat ik helemaal naar achteren was gaan zitten in m'n stoeltje was het 15 minuten puur relaxen en genieten. Echt waar: fly like an eagle in rondjes over de hellingen van de bergen over Pokhara. 

De coach/piloot landde precies waar hij wilde: naast het Pewa-meer. Daar stonden Judith, Helma, José en Mahesh ons al fotograferend op te wachten.

Een ervaring rijker. Je hebt iets gedurfd. En een gevoel achteraf dat ik iedereen kan aanraden."

Helma, José en ik zijn samen met Mahesh in een taxi naar de plaats gegaan waar ze geland zijn. Het was fantastisch om de heerlijke glimlachen te zien.

Op de terugweg zijn wij met ons vieren teruggegaan naar Pal Ewan Namgyal Monastic School, een Buddhist Nunnery School. Op het eind van onze wandeltocht waren we daar langsgekomen en even kennisgemaakt (en wat centjes gedoneerd). We kregen allemaal een Boeddhistische sjawl.

Uiteraard allemaal prachtige (kale) meisjeskoppen gefotografeerd (zie fotoblog 7). José had nog t-shirts en potloden meegenomen. Die hebben we daar afgegeven en uit beleefdheid even een kopje thee gedronken. Het zijn zulke jonge meisjes (vanaf 5 jaar), je vraagt je af of die allemaal wel non willen worden. Meestal komen ze van hele arme families, ze krijgen nu in iedergeval onderwijs. Mahesh vertelde ons dat niet iedereen in het klooster blijft. 

Nu weer even een blogje schrijven. Zodadelijk gaan we weer bij 'Moondance' eten. Hoe Nepalees kan je het hebben? Hier hebben we gisteren ook gegeten, het was echt verrukkelijk. En zo goedkoop. Ik had een Mojito voor 300 roepies (3 euro), nou die gaat er vanavond ook weer in. Jef had een biefstuk, voor 550 roepies, voor die prijs krijg je 'm bij ons nog niet van de slager. Het eten in Nepal is echt verrukkelijk en spotgoedkoop. Dat wordt echt goed lijnen bij thuiskomst.

Morgen gaan we Base Camp Resort weer verlaten. We trekken verder naar een nieuw avontuur.

Namasté 

Judith

Gezichten van Nepal *fotoblog 7*

Tijdens de afdaling in Pokhara kwamen we langs een Boeddhistische nonnenschool. Dit zijn allemaal meisjes die opgeleid worden als non.

Flight 611 to Pokhara

Wederom een onrustige nacht, maar nu in Sunny guest house. Ik heb vanacht wel de stadswacht gehoord (dat dan weer wel) iemand die met een stok stampend op de grond zijn komst aankondigt en de stad voor onheil behoed. Vanmorgen moesten we om 8 uur in Vajra guest house zijn, bepakt met weekendtas en rugzak. We gaan weer een paar dagen op stap. In ons vliegtuigje kunnen geen koffers dan wordt het allemaal veel te zwaar. Tja, dat biedt vertrouwen. Na wederom een heerlijk ontbijt werden we uitgezwaaid door Emmy. Zij heeft deze trip al zo vaak gedaan, zij bleef liever een weekje alleen in Bhaktapur.

Het blijft toch weer een ervaring zo'n vliegveld in Kathmandu, alhoewel chaos ook begint te wennen, ik vond het al minder erg dan bij aankomst. Alle bagage moest door de scan, maar de fles water en lucifers in Frank's rugzak werden gewoon doorgelaten. We vlogen met Buddha Air, een 2 motorigvliegtuigje waar 50 passagiers in passen. Het was een rustige vlucht. Mooie bergtoppen gezien, maar de foto's zijn vanwege het smerig raampje niet zo veel geworden. Nepal ziet van boven af kleurrijk uit met al die pastelgetinte huisje, maar als je geland bent, is de werkelijkheid toch iets anders.

In Pokhara was geen lopende band maar moest je je tassen zoeken uit de kar. Ook dat kan, zeker met 50 mensen.

Ons busje bracht ons naar ons verblijf voor de komende 2 nachten: Base Camp Resort. Na onze bagage in een (redelijke) kamer te hebben gezet, dronken we nog even een cola en fanta in de mooie tuin. Daarna gingen we het stadje bekijken. Het lijkt erg op Valkenburg. Vele souvenirswinkeltjes, bergsportzaken met vele toeristen (en veel 'verkleed' als hippie). De sight seeing naar de Devi's Falls en Mathendra Cave hadden wat mij betreft uit het programma gelaten mogen worden. Ik heb wel mooiere watervallen gezien (Kroatië) en in Valkenburg zijn de grotten zelfs mooier. Daarna doorgelopen naar het Tibetaans Refugee Camp. Ook hier voornamelijk verkoop van kraaltjes en tapijten. 

Onze bus bracht ons naar een mooi plekje aan het meer Phewa Tal om te lunchen: soep met pakoda (in deeg gefrituurde groenten). Daarna nog even een tochtje met de boot op het meer, ook dat was voor mij niet echt nodig geweest. Vervolgens teruggelopen langs de vele winkeltjes en achtervolgd door straatverkopers. 

Wat wel opvallend is dat hier veel meer koeien op straat rondlopen dan in andere steden die we gezien hebben.

Terug op onze kamer heeft Frank de was gedaan. Onze broeken waren toch wel erg smerig geworden van de 3-daagse wandeling. 

Om 19u00 uur weer present voor diner. Wederom heerlijk en gezellig gegeten. 

Het is nu 22u00, we liggen al weer vroeg in bed. Maar morgenochtend moeten we vroeg op staan. We gaan naar de zonsopgang kijken.

Namasté

Judith

Like a rollercoaster

Op de 18e verjaardag van onze dochter werden we wakker met een opkomende zon die weerkaatste op de besneeuwde bergtoppen, de nevel in het dal en de adelaars hoog in de lucht. Onze kinderen dachten dat we nu in de Himalaya liepen. LOL. Wij lopen gewoon in het heuvellandschao van Nepal hoor! :) 

Tijdens het ontbijt aan Mahesh gevraagd naar de Nepalese schommels. En jawel hoor, de schommels worden na Dasain afgebroken. Één keer per jaar mogen jong en oud (tijdens Dasain) met hun voeten van de grond en schommelen tot aan de goden. Na het festival is er ook geen tijd meer, kinderen moeten dan weer naar school.

Mahesh vertelde ook dat de reden dat het in de dorpen zo vuil is, ook komt door het feest. Vele mensen zijn niet thuis waardoor er minder opgeruimd wordt. Ook in hotels was nu minder personeel dan gebruikelijk.

Om 9 uur verlieten we Dhulilkhel. Gezien onze conditie ;) werd het 1e wandeluur geskipped en gingen we met de local bus. Maar die was zo vol (veel mensen zijn weer op weg naar huis) dat we de local truck hebben genomen. Nou zo'n ritje achterin zo'n open vrachtwagentje....een achtbaan is er niets bij. Bussen (met mensen op het dak), scooters werden in  smalle haarspeldbochten ingehaald. Nee, langs de afgrond geen afzetting.

Na 5 kilometer werden we afgezet in Kabri om onze wandeltocht voort te zetten richting Namobuddha, een Tibetaans klooster bovenop een hoge berg! Het was wederom weer geen gemakkelijk tochtje over losse keien, ongelijke natuurstenen, zand. En uitkijken voor passerende bussen, scooters en auto's :S. 

Na een kleine 2 uur kwamen we boven aan en waren we net op tijd om getuige te zijn van de aankomst en ontvangst van één of andere oude belangrijke goeroe met zijn gevolg (o.a. vele geschenken).

Daarna hebben we snel de tempel bekeken voordat deze voor de ceremonie werd afgesloten. In de tempel mochten we helaas niet fotograferen. Het is een kleurrijke tempel vol met schellekoorden, vele kleurrijke tekeningen, mooie mandela's op het plafond.

Namobuddha is een heilige boeddhistische plaats waar volgens de overlevering Boeddha zijn leven heeft geschonken aan een tijgerin zodat zij haar welpen met zijn vlees kon voeden. 

Ook op deze plek natuurlijk weer heel veel gebedsvlaggetjes, waarmee de gebeden door de wind naar de goden worden gebracht. Een mooie plek voor een groepsfoto! ;)

Wederom had Mahesh weer een short road met veel klauterpartijen. 

Eerst kwamen we nog bij een mooie stoepa, waar we ook even cola/fanta met koekjes en tomatensoep hebben gegeten. En toen ging de afdaling weer verder.

Deze afdaling valt nog mee :) ik had nogal moeite om op de been te blijven, laat staan om foto's te maken. Onderaan deze afdaling stond onze bus met chauffeur te wachten. Hij was veel te ver doorgereden met zijn mooie bus over de losse stenen en keien. Hobbeldehobbel kwamen we terecht in Panauti, daar zijn we uitgestapt en doorheen gelopen. In Panauti komen 2 rivieren samen. Vroeger was het een belangrijke halteplaats aan de handelsroute naar Tibet. Er stonden wat mooie tempeltjes langs de rivier. Toen wij er waren was net het einde van een lijkverbranding. In het stadje was weer veel bedrijvigheid, en het verkeer stond weer ramvast. Onze bus stond ons daar weer op te wachten. Terug naar Bhaktapur, nog zo'n 25 km. Helaas zat Vajra guest house vol, dus moeten we 1 nachtje in Sunny Guest House slapen. Dat is toch wel de minste kamer tot nu toe, maar ach we hebben een dak boven ons hoofd.

We hebben onze weekendtas gepakt, want we gaan vanaf morgen weer 6 dagen op pad. We vertrekken met het vliegtuig van Kathmandu naar Pokhara. Een binnenlandse vlucht met een klein vliegtuigje. Het zal weer een spannende belevenis worden.

Om 20u00 hebben we weer lekker in Vajra gegeten. 

Nu onder de muffe tijgerdeken in een krakend bed.

Namasté

Judith. 

Gezichten van Nepal *fotoblog 6*

Er zitten weer wat mooie plaatjes bij!

Wij lopen in een t-shirtje....

Zie je waar dit jongetje op zit?

Met tika en 9daagse graan in het haar

Happy Dasain day!

Als jullie dit blog lezen is het donderdag 25 oktober. De dag dat onze dochter 18 jaar geleden werd geboren. Dus allereerst: Happy Birthday Loes. Big hugs & kisses from Nepal xxx

Maar dit verslag gaat over gisteren, woensdag 24 oktober, het is al halverwege onze reis. Wat gaat het snel, maar het lijkt of wel al veel langer weg zijn: zoveel gedaan, zoveel indrukken. Geen tijd om te lezen, alleen maar om te bloggen :).

Vanmorgen om half 6 opgestaan, na een redelijke nacht in ons klammig bed. We konden vanaf ons terras de Mount Everest zien, maar het geheel is lastig op een foto vast te leggen. Nadat de zon opkwam werden veel bergtoppen in nevel gehuld. Hopelijk kunnen we mooie plaatjes schieten als we in Pokhara zijn.

Na een heerlijke ontbijt, gaat onze wandeltocht vandaag verder naar Dhulikhel.

Het is een goede temperatuur om te wandelen, zo'n 25 grasen. Emmy heeft deze wandeling ook weleens bij hogere temperaturen gedaan, 35 graden of zo. Nee, dit is prima. We merken wel dat we berg op op deze hoogte kortademig worden. Maar vandaag gingen we naar bergafwaarts.

Het was een tocht van zo'n 20 kilometer, de laatste 5 km hebben we per bus gedaan. We waren zo moe. Het was niet zomaar een tochtje, maar met een flinke klauterpartij zo nu en dan. Ja, die short roads ... ze waren korter, maar sneller? We zijn vandaag gedaald van 2000 m in Nagarkot tot 1700 m in Dhulikel.

De tocht tot Nala was een prachtige wandeling in de natuur met onderweg vele boerderijtjes en spelende kinderen. Met een rust- en plaspauze onder een Boeddhaboom.

 
@Marcel: zo ziet een Nepalese schommel er uit, gemaakt van zo'n 5 meter lange bamboestengels. Veel van de schommels hebben geen plankje maar alleen een touw. De kinderen schommelen vaak staand. En dat gaat hoog! 

Ik las op internet dat de schommels speciaal voor Dasain gemaakt worden. Dasain wordt ook wel het 'festival of swings' genoemd. Na Dasain worden ze weer afgebroken. Wat jammer. Zou dat echt zo zijn? Morgen eens aan Mahesh vragen. 

In Nala hebben we ons lunchpakket dat we mee hadden gekregen vanuit het Manla Resort opgegeten. Nou ja, wat eetbaar was dan. Het zelfgebakken brood belegd met ui, komkommer, tomaat en een dressing was heerlijk. Het gekookt eitje met zout! (verpakt in een beetje aluminiumfolie) ook. Maar koude frieten en de onrijpe banaan (hoe biologisch het ook mocht zijn) hebben we toch maar weggegooid. Zelfs de bedelaarster wilde het niet.

De tocht na de lunch was door uitgestorven, vervuilde dorpjes. In Banepa hebben we de local bus genomen, ook een belevenis!

Na 5 uur waren we in Dhulikel Lodge Resort. Gelukkig is het hier minder vochtig. We hebben een prachtige kamer met een mooi uitzicht vanaf ons bed.

Na een heerlijke warme douche met een keiharde straal (leek wel een massagestraal zoals ze die in Thermae 2000 hebben) was alle stof weer van me af. Mijn enkels zijn al dagen opgezet, de randen van mijn schoenen drukken er wat op. Na de 1e wandeling, een paar dagen geleden, al gesmeerd met Arniflor en dito druppeltjes geslikt, het helpt niet veel. :(

Voor het diner hebben we nog een uurtje door Dhulikel gewandeld. Volgens Mahesh wonen hier veel rijke mensen. Je zag inderdaad wel veel sjieke auto's, maar de huizen ogen armoedig. En de straat is ontzettend vervuild. Ook onderweg hebben we toch veel afval gezien. De uitlaatgassen van de bussen lijken me ook niet gezond. Je ziet in Nepal veel mensen met monddoekjes lopen. 

De reden dat dorpjes vandaag wat uitgestorven zijn, komt omdat het Tika-day is. Iedereen gaat terug naar het ouderlijk huis om de laatste dag van Dashain feest te vieren. Van hun ouders krijgen ze een tika als zegening voor geluk. Je ziet nu dus veel mensen met vele tika's op hun voorhoofd lopen, omdat ze vele families bezoeken. Ook hebben ze een soort graan achter hun oren of in hun haar, dit groen heeft de laatste 9 dagen (gedurende de 9daagse offeringen van het Dashain festival) gegroeid. Tevens is het de dag waarop een jongen en een meisje zonder toestemming van hun ouders met elkaar mogen trouwen (of op stap gaan, je zag nu vele jongemannen met mooie meisjes achterop hun scooter).

Omdat we maar een kleine lunch hadden, hebben we al om 18u00 gegeten. We hebben hier ook weer goed gegeten, met warme custardpudding. Die Frank bofte maar weer.

We kregen ter gelegenheid van Dasain allemaal een glaasje rum van het huis. Nou, met cola smaakt dat prima! We liggen weer vroeg op bed. Het is nu 9 uur. Zojuist nog even met Loes geskypt. We hebben al voor haar gezongen. Nu hebben we goed internet, je weet nooit hoe het morgen weer is.

Welterusten.

Morgenochtend worden we wakker met dit uitzicht! :D

Namasté

Judith

Nog wat Nepalese weetjes:

- jongens lopen hier net zoals meisjes innig gearmd

- het land wordt verpest door al die scooters (of had ik dat al verteld?)

- we zien hier ontzettend veel adelaars

Gezichten van Nepal *fotoblog 5*

Ben nu ruim over de 1500 foto's, waarvan vele gezichten. Nog een fotoblog, gewoon omdat het kan en ze zo mooi zijn.

'

Short trek naar Nagarkot

Vanacht wederom een hoop herrie. Rond een uur of 4 begon het spektakel weer. Bellen van tempels werden geluid, de 'dweilbandjes/zaate hermeniekes' liepen voorbij. De meesten van ons die aan de voorkant van het guest house slapen, worden er wakker van. Toch maar weer oordoppen in. Resultaat van al deze hazeslaapjes: veel dromen. Ik was vanacht vanacht weer de weg kwijt. Hoe zou dat toch komen? ;)

Elke dag hebben we gelukkig (gloeiend) heet water. Om 8 uur zat ik weer fris gewassen (maar niet uitgeslapen) aan het ontbijt.

Het is vandaag de verjaardag van Mahesh. Frank had een Suske & Wiske over Nepal meegenomen. Met de groep hebben we voor hem gezongen en hebben we hem een gastenboek kado gedaan.

Vandaag is ook de dag waarop de voertuigen gezegend worden. Ook Mahesh en zijn broer Depeche hebben dat ritueel vanmorgen uitgevoerd. Wederom met bloemen, fruit, wierook, kaarsjes etc., werden 2 scooters en een auto gezegend. Ook een gans werd hieraan opgeofferd :S. Wederom een live slachting.

In het guest house sprak ik nog een Canadese die geklommen had in de Himalaya, een geweldige ervaring om nooit te herhalen. Een vreselijke vlucht, in een rij de berg oplopen en toen zij daar was, zijn er 2 mensen gestorven (1 hartinfarct en 1 in de kloof gevallen door een ontmoeting met eenYak). Behalve dat ik niet getraind ben, zou ik dit niet willen beleven.

Om half 10 verlieten wij na ruim een week ons geweldig verblijf. Onze volgende stop is Nagarkot. 

Bepakt met een rugzakje met spullen voor 2 nachten gingen we op weg. Nagarkot ligt 20 km van Bhaktapur. We werden een beetje verwend door Mahesh, de eerste 10 km werden we per bus vervoerd :) In Telkot begon onze tocht pittig met trappen, heeeeel veel trappen. Het werd een prachtige tocht door allerlei kleine dorpjes. In plaats van slachten, zagen we nu het vlees overal drogen. Morgen is de laatste dag van het Dashain festival.

En wederom prachtige vergezichten met tussen de wolken een besneeuwde Himalayatop.

Het was een pittig tochtje van zo'n 10 km die alleen omhoog ging, kleine stukjes over asfalt maar vooral over stenen, zand en bospaadjes.

Onderweg heb ik nog geschommeld, op een echte Nepalese schommel. Super leuk.

Na zo'n 3 uur kwamen we in ons verblijf: Manla Resort. Het droomverblijf volgens Emmy, maar het is 4 jaar later een beetje vergane glorie. Maar we hebben allemaal leuke, vochtige huisjes met een prachtig uitzicht. En super gezellig. We hebben om half 4 de vuurkorf aangestoken, het was zo koud. Tot half 7 rond het vuur gezellig gekletst met Mahesh die ons van alles over Nepal vertelde. Uiteraard hadden we voor een taart gezorgd. En Mahesh voor rum (voor in de cola) , bier en wijn. Zo kregen we het wel warm!

Ook hier weer electriciteitsbesparing tussen half 6 en half 8, daardoor romantisch met kaarslicht getafeld. Het was ook heerlijk: aardappelsoep, heerlijke salade, spaghetti met eigengemaakte pesto, soort ratatouille, bonen en gebakken aardappelen met rozemarijn. Het toetje was een typisch Nepalees gerecht waarvan ik de naam vergeten ben, maar heerlijk: soort griesmeel met kokos, cashewnoten en rozijn. Mmmmm. Niet iedereen kreeg het op, daar was Frank blij mee :))

We liggen al om 9.00 uur in bed. Klammig :( Hopelijk slapen we goed, ik heb m'n legging, sokken en pyjama aan  (lekker romantisch hè). Morgenochtend staan Frank en ik vroeg op want wij willen de zon zien opkomen vanaf ons terras. 

Welterusten. Namasté

Judith

En we hebben wifi! Yeah!!

Ceremonie bij Mahesh thuis

Vandaag was een bijzondere dag. Wij waren uitgenodigd bij Mahesh thuis. 

De vader van Mahesh is een jaar geleden gestorven. In dat jaar zijn er 13 rituelen uitgevoerd ter ere van zijn vader. Bij deze laatste, als afsluiting van het jaar, mochten wij bij zijn. Een unieke ervaring. Ter gelegenheid hiervan hadden alle dames zich in het nieuw gestoken :)

De priester zegende bloemen (Afrikaantjes ;)), deeg, fruit, groenten, kaarsjes met heilig water, neushoornextract en koemelk. Het geheel werd bewierookt natuurlijk. En er werd met rijst gestrooid. Veel van die gebruiken kennen wij dus ook. Het geheel duurde zo'n anderhalf uur.

Wij vonden allemaal opvallend hoe chaotisch (en in onze ogen zo weinig devoot) dit ritueel verliep. Iedereen liep in en uit, kwam weer met nieuwe offerandes. Telefoons die gingen en gewoon beantwoord werden. Zo anders dan bij ons waar iedereen stil moet zitten en luisteren.

Na alle zegeningen gingen Mahesh met zijn broer Depeche naar de heilige rivier (daar waar de lijkverbranding plaats vindt) om de offers aan de rivier te geven.

Na een klein uurtje ging de familie naar de Shiva tempel om daar ook offers te brengen en om de schalen met de duizend lontjes aan te steken. Op de foto zie je de mama van Mahesh.

Daarna ging de familie terug naar huis om samen te eten.

Dat hebben wij ook gedaan maar dan in Vajra Guest House: een lekkere tosti.

In de middag heeft Mahesh ons de weg gewezen naar een school waar op traditionele wijze Thanka painting wordt beoefend. Monnikenwerk! We hebben daar ook kennisgemaakt met de Nepalese manier van handelen. Voor hetzelfde doek moesten Japanners en Amerikanen het dubbele betalen van dat wat ons aangeboden werd. Enkele van ons hebben een mandela gekocht. Wij ook. Het was wat duurder dan de papyrus die wij 25 jaar geleden in Egypte hebben gekocht, maar net zo mooi. Nu nog een mooi lijstje erom.

Uiteraard gingen we om 19u00 weer naar een tempel, een kleintje dit keer. Weer een mooie weg er naar toe vol met olielampjes en vlaggetjes. Ook hier een 'jongen met poep op z'n kop'.

Op de terugweg hebben een reisgenoot verloren, maar gelukkig ook weer teruggevonden! Was toch even paniek, want in de wirwar van straatjes in Bhaktapur is het niet gemakkelijk om je weg terug te vinden. Maar met de vriendelijke hulp van enkele Nepalese jongens is het allemaal goed gekomen.

Tot slot samen weer lekker gegeten in Vajra. Echt, de Nepalese keuken is heerlijk!! Nee, wij vallen niet af :(

Onze koffers zijn gepakt want we gaan Bhaktapur voor 3 dagen verlaten. We gaan wandelen! De rugzakjes met kleren voor deze dagen staan klaar. De iPad gaat ook mee, maar of ik wifi in de bergen heb?? Ik zal in iedergeval de blogs schrijven, maar publiceren zal misschien later moeten. Ik hoop dat jullie ons niet te veel gaan missen. Ik zie aan het aantal views (ruim 1500!!) dat het blog goed gelezen wordt. Dat is erg leuk! 

Namasté

Judith

Nog wat Nepalese weetjes:

- de mannen rochelen en spugen hier volop. Je hoort het constant. Gelukkig heeft nog niemand een fluim op zijn voet gekregen. *ieuw*

- ook nu volop dames (en kleine kinderen) met mobieltjes gezien.

Gezichten van Nepal *fotoblog 4*

Gisteren hebben we ook weer zoveel mooie mensen gezien.