Pagina's

woensdag 7 november 2012

Back to the future

Mahesh nam afscheid van ons door iedereen een Boeddhistische sjawl om te hangen en een appel te geven, een mooi Nepalees gebaar. Uitgezwaaid door de staff van Vajra Guest House en de laatste groet van Mahesh op het vliegveld, konden we na vele checks (controles, fouilleren en stempels) Nepal verlaten. Terug naar huis. Het is een vakantie om nooit te vergeten, maar het is ook fijn weer thuis te zijn.


Met een geweldig uitzicht over het Himalayagebergte: het dak van de wereld, zoals Nepal ook wel genoemd wordt, vlogen we richting mistig New Dehli. Goed dat we hier zo'n 2 uur de tijd hadden, dat heb je wel nodig voor het tempo waarop de controles (en stempeltjes) hier worden gedaan. In regenachtig Frankfurt werden we geconfronteerd met de eerste kerstboom. We zijn weer terug :(

Emmy vroeg ons op de kaart bij haar afscheid: "Wat neem je mee uit Nepal?"
Ik neem de warmte mee van de mensen en de zon. 

Vele beelden heb ik proberen te vangen in foto's en in woorden via dit blog. Maar veel is ook nauwelijks te beschrijven of te fotograferen, zoals het gevoel van gastvrijheid en vriendelijkheid van de (mooie) mensen die we tijdens onze reis hebben ontmoet. Ik heb me in sommige situaties ook wel een indringster gevoeld, maar als je iets wil zien... Ik heb geprobeerd met respect voor de mensen foto's gemaakt. Velen vonden het leuk zichzelf te op de camera terug te zien. De kinderen die om een one-dollar-photo vroegen, heb ik genegeerd. Lastig hoor, bedelende mensen en achtervolgende verkopers te negeren. En 'nee' schudden betekent in Nepal 'ja', dat maakt het ook niet duidelijker ;)

Beelden die op mijn netvlies staan:

  • de prachtige natuur met de schitterende terrassen,
  • het vruchtbare land met de mooi onderhouden rijstvelden, fruitbomen en akkers,
  • de hardwerkende mensen op het land,
  • de sterke vrouwen met manden (gevuld met takken of stenen) op hun rug en met een band om hun hoofd,
  • de schommelende en vliegerende kinderen tijdens het Dasain festival, 
  • de helpende hand van Mahesh tijdens de afdalingen op die leuke short roads van hem ;) "with a little help from a friend"
  • de indrukwekkende besneeuwde bergtoppen die overal in Nepal opdoken,
  • de kleurrijke Afrikaantjes,
  • de heerlijke Nepalese keuken,
  • Binot en Sadurno die vele ochtenden en avonden ons met veel hartelijkheid bedienden,
  • de vele uitgestalde groenten in de straten en langs de kant van de weg,
  • de indrukwekkende rituelen in het Hindoeïsme, 
  • de tempelbezoeken in Bhaktapur tijdens het Dasain festival, 
  • de vrolijke rustgevende gebedsvlaggetjes bij de Boeddhistische tempels,
  • de godsdienstbeleving van Nepalese bevolking, het is voor mij niet meer voor te stellen dat het geloof zo'n grote dagbesteding en invloed op mijn leven zou hebben,
  • de sociale leefgemeenschappen van families,
  • de wassende en kokende vrouwen,
  • de vakmanschap van de mannen,
  • de zichzelf wassende mannen en vrouwen langs de watervoorzieningen aan de kant van de weg, 
  • de gracieus nee-schuddende mensen terwijl ze 'ja' bedoelen (denk aan de Indiër in 'Oh moeder, wat is het heet')
en natuurlijk hebben het jongetje met de pleister in Lumbini en de ouderen in Pashupatinath een onwisbare indruk op mij gemaakt.

Nepal is een prachtig land, maar er zijn ook minder mooie kanten, zoals:
  • corruptie, 
  • de chaos in het verkeer,
  • de slecht onderhouden wegen,
  • de irritante motoren die door alle straten en weggetjes als gekken rijden,
  • de rotzooi in de straten,
  • verontreinigde lucht en water,
  • de bedelende mensen en kinderen, Mahesh (en Emmy ook) waarschuwde ons hiervoor. Sommigen houden wel erg gemakkelijk hun hand op in plaats van deze uit de mouwen te steken,
  • de rochelende mensen,
  • de vele trappen die we gelopen hebben ;)

Zoals ik al eerder heb gezegd: Mahesh maakte voor ons het verschil. Het Engels/Nederlands/Limburgs wat we onderling spraken was bij tijd en wijle hilarisch. 
@Mahesh: ik weet dat je mijn blogs ook gelezen hebt, nogmaals dank dat je ons jouw land hebt laten zien en dat we van zo dichtbij getuigen mochten zijn van jouw manier van leven. Je hebt me veel geleerd. Veel succes verder met je staff in jouw Vajra Guest House en het realiseren van je idealen. Zoals beloofd, heb ik mijn aanbeveling bij Tripadvisor achtergelaten. We keep in touch via Facebook :)

Drie weken hebben we in de toekomst geleefd, nl. in het jaar 2069. In Nepal hanteren ze namelijk een maankalender ipv zonnekalender en liggen dus een paar jaar op ons voor. Maar ja, wat is toekomst? Ik zag de rijkdom van de sociale leefgemeenschappen en het met aandacht bezig zijn met hun werk en leven. Iets waar wij iets van kunnen leren. In Nepal spiegelen ze zich aan de Westerse wereld. Je ziet de verandering plaatsvinden: de flatgebouwen, de moderne kleding, de Westerse koffieshops (een Starbucks heb ik niet gespot, maar het zal niet lang meer duren, ook niet eer een McDonalds wordt gevestigd). Als toerist is het prachtig om dit kleurrijk leven enkele weken te aanschouwen, maar ik snap die drang om veranderen heel goed. Het is vooral voor vrouwen een hardwerkend (en in vele gevallen een armoedig) bestaan.


Samer met onze leuke groep hebben we veel beleefd en veel gelachen. Het was heel bijzonder.
Dank Han, Helma, Ingrid, Jef, José, Josefien, Jef, Helma voor jullie gezelligheid.
Dank Emmy voor alle voorbereidingen en het samen beleven van de eerste helft van deze reis. Jammer dat je niet tot het einde kon blijven.
We zien elkaar a.s vrijdag in de wok, dan zullen we de vele foto's uitwisselen (ik heb er al ruim 3000 ;)).

Geweldig dat ik deze onvergetelijke reis samen met Frank heb kunnen beleven. We hebben er mooie herinneringen bijgekregen.

Dit was mijn laatste blogje over onze Nepalreis. Bedankt voor alle leuke reacties. Ik vond het heel leuk om jullie deelgenoot te maken van deze indrukwekkende reis.
Namasté
Judith



maandag 5 november 2012

We komen en we gaan

Vandaag onze allerlaatste dag in Nepal, een dag in het teken van afscheid nemen.
Er stond een mooie afsluiter op het programma Pashupatinath en Boudhanath, 2 heilige plaatsen in de nabije omgeving van Kathmandu.

In Pashupathinath vinden lijkverbrandingen plaats. Hindoes verbranden hun dierbaren meteen na overlijden. Het geheel gaat met vele rituelen gepaard. Het verbranden van een lichaam duurt tussen 3 en 5 uur. Er wordt nauwkeurig gecontroleerd of het hele lichaam verbrand is, daarna wordt het restant in de heilige rivier Bagmati (die uitmondt in de Ganges). Het water is zeer vervuild, het verbaasde mij dat er toch mensen zijn die zichzelf of hun kleren wassen in dit water,
Ook toen wij er waren, waren diverse lijkverbrandingen bezig. Het maakte veel indruk op ons. Ik voelde me als toerist een gluurder hoewel wij op afstand bleven staan aan de andere kant van de rivier. Je zag tussen mannelijke familieleden (alleen zij zijn bij de verbranding aanwezig) ook toeristen lopen. Ik vind dat weinig respectvol. 



Op het grote tempelcomplex staat een mooie Shiva tempel met een grote stier binnen in. Als niet-Hindoe mogen wij niet een Hindoeïstische tempel binnengaan.
Tussen de vele tempels zaten vele sadhu's, heilige mannen. Er zullen er vast wel echte tussen zitten maar de meesten wilden op de foto voor geld. Deze heb ik gewoon stiekem gemaakt. :)



Ook zijn we naar een Home for Elderly geweest dat op hetzelfde complex te bezoeken is. Niet alle Nepalezen willen nog voor hun ouders zorgen. De schaduwzijde van de vooruitgang. Hoewel het er 'gezellig' uitzag: kleurrijk met mooie tempels in het midden en liefdevolle verzorging door het personeel, zagen de bedden er armoedig uit. Ik vond het triest, en dat zo dicht bij de lijkverbranding is wel erg cru. Tranen in mijn ogen.

Daarna richting Boudhanath gelopen. Hier is de grootste stoepa van Nepal te bewonderen, vanuit het vliegtuig te zien. Het is een bouwwerk uit 5e eeuw. Een mooie plek voor de laatste groepsfoto.



Ook hier, net zoals in Pashupathinath, vele toeristische winkeltjes met vasthoudende verkopers.
We hebben nog enkele kloosters bezocht waar monniken hun dagelijkse gebeden zingen en het een en ander prevelen. Aan mij is dit niet zo besteed. Maar de gebedsvlaggetjes kunnen mij enorm bekoren en ook de mooie stoepa's.

Rond 4 uur waren wij weer terug in Vajra Guest House. In eerste instantie zouden wij de laatste nacht in een ander hotel overnachten omdat er een vergissing in de planning was. Gelukkig waren er enkele annuleringen zodat we met wat verhuizingen en passen en meten toch ook de laatste nacht hier kunnen blijven slapen. Helma slaapt bij ons op de kamer. Ingrid en Josefien slapen samen en José, Han en Jef delen een appartementje.
Onze laatste avond was gezellig. We hebben voor al het personeel een envelopje gemaakt, Binot en Subarno kregen een extra kadootje, een gebedsmolentje :). We kregen een mooie toespraak van Depeche. En nog met Mahesh nagepraat over deze laatste dag.
Weer op tijd naar bed want morgen vroeg op voor onze lange terugreis.

Morgen volgt het laatste blog van deze prachtig mooie reis.
Namasté
Judith


zondag 4 november 2012

We are the lucky ones!


We mochten allemaal een uurtje extra slapen. Dat was voor mij wel nodig, ik was erg moe. Ik had nog wel een uurtje extra kunnen blijven liggen. Heerlijk geslapen! De nachten in Bhaktapur zijn nu lekker rustig in vergelijking met de eerste week tijdens het Dasain festival. 
Om 8u15 toch op om te douchen en om 9 uur ontbijt. In plaats van het gebruikelijke gebakken eitje met lekkere pancakes vanochtend gekozen voor french toast (wentelteefjes) en yoghurt (die hier in Bhaktapur gemaakt wordt) met fruit. Geen 'coffee from the machine' want er is weer geen stroom.

We vertrokken rond half 11 met een busje naar Budhanilkantha (9 km van Kathmandu) om de lying Vishnu te zien. Het grote zwarte beeld van de liggende Vishnu ligt op een slangenbed in de oerzee omringd door vele afrikaantjes (wat vind ik dat nu toch een mooie bloem). Het is een offerplaats voor Hindoeïsten. We zagen daar ook veel priesters die rituelen uitvoerden die we herkenden van de dag bij Mahesh thuis.





Daarna zijn we naar het dorpje Sankhu (woonplaats van de schoonmoeder van Mahesh) gegaan, een slaperig dorpje. Veel mensen zijn uit dit dorpje weggetrokken en wonen in Kathmandu, zij komen alleen voor feesten terug naar hun geboortegrond. Als het dorpje gerenoveerd zou worden, zou het net zo prachtig zijn als Bhaktapur. Zo jammer van dit verval.



Tijdens onze terugrit naar Bhaktapur kwamen we langs velden waar een diversiteit aan groenten verbouwd werd. Nepal is een groen, vruchtbaar land, dat hadden we eigenlijk niet zo verwacht.
Na onze (zoaltijd late) lunch in Vajra Guest House gingen Frank en ik nog even een rondje lopen. De straten liggen vol met bergen rijst, dat in de zon ligt te drogen. Vrouwen zorgen ervoor dat de rijst regelmatig omgeschept wordt zodat de rijst goed droogt. Dit proces lijkt 'eeuwen' te duren, het is in ieder geval een karwei dat veel tijd en arbeid kost. 



Onze avond was heel bijzonder. We waren uitgenodigd door de mama van Mahesh om bij haar thuis te komen eten. Voor deze gelegenheid hadden wij onze Nepalese kleren weer aangetrokken. We werden ontvangen in de huiskamer met lekkere snacks en een glaasje drinken. Van de mama van Mahesh ontvingen we allemaal een tika en fruit, geld, gras en een lint als welkomsgeschenken als gast in haar huis. Een bijzonder mooi gebaar. 
Mama had met hulp van (schoon-)dochters heerlijke Dal Bhaat (rijst met kip en linzen) gemaakt. Wij wilden dit op de Nepalese wijze consumeren, hiervoor werden we uitgenodigd in de keuken. Zittend op de grond en etend met de vingers (alleen rechterhand) hebben we heerlijk gesmuld. Het toetje, yoghurt, hebben we toch maar met de lepel gegeten. 






Samen hebben we onze reis geëvalueerd. We hebben een prachtige reis gemaakt door het mooie Nepal, die vooral door toedoen van onze gids Mahesh heel bijzonder is geworden. Hij maakte het verschil! Zo voelde deze avond ook. Wat zijn we toch bofkonten! Of zoals tijdens de culturele avond in Chitwan in geaffecteerd Engels werd uitgesproken: "You are the lucky ones!"

Namasté
Judith

zaterdag 3 november 2012

Vrij-dag

Vandaag hadden we een vrije dag. Dat betekende voor sommigen lekker een uurtje langer slapen, maar voor Jef, José, Frank en ik heel vroeg opstaan. Om half 5 ging de telefoon, onze wake-up call en even na 5 uur stond de taxi klaar die ons naar het vliegveld van Kathmandu bracht. Wij hadden een mountain-flight geboekt.
Van velen hadden we gehoord dat het de moeite waard was, en dat was het zeker. We vonden het wel jammer dat we in een 'groot' vliegtuig werden gestopt ipv in een kleintje. Van Mahesh begrepen we later dat ze dat doen als er erg veel mensen zo'n vlucht boeken. Er kunnen toch maar een beperkt aantal vliegtuigen rondcirkelen boven de Himalya. We hadden wel allemaal een 'window-seat'. Eerst verschenen de bergen aan de ene kant van het vliegtuig en mocht de andere kant 1-voor-1 de cockpit in. Daarna draaide het vliegtuig en hadden de andere passagiers zicht op de bergen. De stewardessen liepen heen en weer om te vertellen welke bergtop we zagen, maar die kan ik op de foto's niet allemaal herkennen. Niet alle foto's zijn even geweldig (kleine, vieze vliegtuigraampjes), maar het geeft een indruk.



Om 9:00 waren we weer terug voor het ontbijt.
Daarna ging iedereen zijn eigen weg. Ingrid en Josefien gingen nog een keer onze allereerste wandeling beleven. Jef, José en Han zijn samen gaan shoppen. En Helma, Frank en ik ook, we hebben allemaal leuke souveniers gekocht :)

's Middags zijn Frank en ik nog even een paar uurtjes gaan slapen.
's Avonds weer heerlijk gegeten in Vajra Guest House.
Nog maar 2 dagen ....

Namasté
Judith

Ik hoor van verschillende mensen dat ze graag willen reageren op het blog maar niet weten hoe dat te doen. Onderaan elke blogpost is een reactiemogelijk (klik op .. reacties). In het tekstveld kan je je bericht typen. Selecteer vervolgens bij 'reageer als' (uitrolmenu achter profiel selecteren) de optie 'anoniem' en klik op publiceer. Als je de optie anoniem selecteer, zet dan wel je naam in het tekstveld anders weten wij niet van wie het berichtje is. Zo zou het moeten lukken. Reacties zijn leuk en welkom!! :)

vrijdag 2 november 2012

Bhaktapur, home sweet home

Na een weekje toeren door het zuiden van Nepal, gingen we vandaag van Chitwan via Kathmandu weer naar Bhaktapur. Klokslag 9 uur zaten we in de bus. Deze chauffeur had de vaart er in: met 70 km per uur over smalle bochtige wegen en lekker berg op inhalen met aan de ene kant de greppel (met mannen die deze schoonmaakten) en de andere kant een diepe afgrond met een prachtige rivier waar ik liever niet in wilde liggen.

Onderweg gestopt in een plaatsje waar men handelde in gedroogde vis.



Het waren wederom 180 enerverende kilometers. In Nepal zijn goede remmen, een toeter en stuurmanskunsten een must. Hoewel het een ongeorganiseerd zooitje lijkt, worden volop signalen gebruikt als knipperlicht, koplampen, toeter en 'handje uit het raam'.
De eerste helft had een super slecht wegdek met diepe kuilen. Door de heftige regenval in de zomermaanden wordt het asfalt weggeslagen en herstelwerkzaamheden worden nauwelijks uitgevoerd. Hoewel dit een zeer hobbelige weg was, was dit niets in vergelijking met het laatste stuk de berg op naar Kathmandu. Ongelooflijk! 



Op een gegeven moment stonden we berg op in de file vanwege een gestrande vrachtwagen. Gelukkig was er verkeerspolitie ;)! De motor van onze bus sloeg een paar keer af. Het was een lastige hellingproef! Maar gelukkig arriveerden we weer veilig op onze thuishaven: Vajra Guest House. Heerlijk om weer thuis te zijn! We hebben onze 'eigen' kamer weer met het heerlijk bed en dito dekbed. Het weerzien met de staff en de ontvangst met tosti en 'coffee from the machine' was verrukkelijk! 

We hadden ons allemaal verheugd op het weerzien met Emmy. Maar gisteravond hoorden we dat Emmy zich toch niet zo lekker voelde alleen in Bhaktapur. Ze was al van het begin van de reis verkouden, dat werd alleen maar erger met hoesten erbij. Ze is daarom een paar dagen geleden naar huis gegaan. Heel jammer, maar begrijpelijk. We missen je, Emmy.
Voor iedereen liet ze een kaartje achter. Dhanyabadh! En Mahesh las in zijn beste Nederlands een brief van haar voor.



En thuis hebben we weer wifi! Degene die het meeste last had van het wifiloze tijdperk was Jef. Hij miste zijn 'krantje' (dit blog) elke ochtend :)
We konden ook weer gezellig appen met dochterlief. Zij vertelde dat de ASN bank had gebeld en gevraagd of wij in Nepal waren ivm verdachte transacties. Het bleek dat de 4 mislukte pinpogingen die wij gedaan hadden wel afgeschreven waren van onze rekening, ruim 900 euro! Stress alom. Bank in Nederlnad gebeld, Mahesh nam contact op met een vriend die connecties had met de betreffende bank in Phokara. Binnen een uur belde de ASN terug, 2 van de 4 transacties waren al gecorrigeerd en de anderen zouden ook wel volgen. Opluchting alom. Maar toch flink geschrokken. (de volgende dag zagen we op onze rekening dat alle bedragen teruggestort waren!) We zijn erg blij met onze oplettende bank!

Namasté
Judith


donderdag 1 november 2012

"Je moet het beleven!"

Vandaag is het woensdag. Het gaat goed hoor met ons, al horen jullie niets. "Geen bericht is goed bericht", zei mijn moeder altijd. Het is al de 3e dag zonder internet. Ik zal waarschijnlijk tot morgen (bij Mahesh) moeten wachten om de berichten van de afgelopen 3 dagen te kunnen uploaden. 

Vanmorgen om 6 uur werden we wakker geklopt. Ik begin nu toch wel naar mijn eigen bed te verlangen, na de zoveelste nacht op een houten plank met een dun matrasje. En naar mijn eigen douche, na de zoveelste koude.
Het is jungle-day vandaag. Lekker toeristisch, maar je moet er wel iets voor over hebben, wil je wat zien.
Nou, wat hebben wij allemaal gezien?

Een duizendpoot, 2 apen, de pootafdruk van een beer, een spoor van een wildzijn, neushoornpoep, 2 oehoe's, papegaaien zien vliegen. Hier allemaal geen bewijs van maar krokodillen hebben we vanmorgen volop gezien en hele mooie vogeltjs tijdens ons kanotochtje. Er was 1 boot lek, dus werd er een katamaran van gemaakt :)





De kanotocht leverde mij een natte broek op, maar het is lekker warm dus die droogde weer redelijk snel.
Na het boottochtje naar een centrum waar olifanten gefokt worden en getraind voor de pleziertochtjes met toeristen. Daarna een junglewalk. We waren allemaal goed ingepakt: lange broeken, lange mouwen en met volop deet.
Voor de lunch gekeken naar een wasbeurt op een olifant. Het lijkt wel leuk: door een olifant gewassen te worden in de rivier. Maar het ging er nogal hardhandig aan toe, voor de olifant dan. Deze wasbeurt hebben we maar voorbij laten gaan.
Het toetje van de lunch was een kokosnoot: lekker drinken en eten tegelijkertijd.

De meesten van ons hebben een siësta gehouden. Om 3 uur weer in de bus voor een ritje op een olifant. Zo'n anderhalf uur hebben we met vieren op de rug van een olifant door de jungle gelopen. Onze drijver was gelukkig niet zo hardhandig voor onze olifant Basant Tikali, een 35 jaar jong speels vrouwtje. Het was in het begin even wennen, maar daarna was het heerlijk relaxed. Alleen het instappen en uitstappen uit zo'n stoeltje ging niet zo soepeltjes bij mij ;)


De foto's van de elephant ride was lastig door het gewiebel en de ondergaande zon.

Dit is dan de laatste dag van ons tocht door het zuiden van Nepal. Een heel andere week als de week ervoor. Heel andere omgeving, andere mensen, andere natuur.
Ik vond het reizen vanuit de bergen naar de Terai prachtig. Maar de stad Pokhara en het gebied Chitwan erg toeristisch, en dat zal alleen maar toenemen. Vele hotels staan op de planning om gebouwd te worden.
Over het 'avontuur' door jungle ben ik erg ambivalent. Ik had graag die neushoorn en de tijger (die er rondlopen) live willen zien, maar aan de andere kant ben ik blij dat ik zie niet ben tegengekomen. Laat mij dan maar het toeristje spelen. Toch had ik dit stukje Nepal niet willen missen. Het is zoals op het shirt van deze man staat: "je moet het beleven" (inside joke)



Morgen weer een lange weg naar huis, naar Bhaktapur! :) En weer wifi!

Namasté
Judith 

Horn please!

We hebben allemaal lekker geslapen en heerlijk gedoucht in ons luxe hotel, alleen jammer van het eten hier. Ook het ontbijt 's ochtends was niet wat we gewend zijn. Maar natuurlijk wel een eitje. We eten hier zoveel eieren, de rest van de maand november gaan we op een eierloos dieet.

Vandaag weer een busreis van Lumbini naar Chitwan. Het was een rit van 170 km waar we 4 uur over hebben gedaan. Ik heb me lekker geïnstalleerd met muziek op m'n oren en genoten van de omgeving. We reden over een 'tolweg' (lekker racen :S), over een 15 km lange accidental area (de vrachtwagens lagen in de greppel) ... ik durf nou in alle achtbanen, dat is peanuts bij deze ritten. Ze moeten zo'n Nepalese weg in een rij-simulator inbouwen, dan krijg je pas een reactievermogen!
Look at the backside of the truck :))

Aangekomen bij ons verblijf Chitwan Adventure Resort (voor 2 nachten) hebben we afscheid genomen van onze chauffeur die ons 3 dagen veilig heeft rondgereden.

We zitten nu in de jungle, tevens malariagebied. Niemand van ons slikt malariatabletten, was niet nodig volgens onze GGD-arts voor de 2 nachten dat wij hier zijn. Maar wel dus flink deet op ons lijf smeren. We stinken allemaal.
Na een fijn ontvangst (een verfrissingsdoekje en bitter lemon) hebben we onze 'hutten' opgezocht. Het ziet er buiten allemaal prachtig uit (mooie tuin met schitterende bloemen en vrolijke vlinders) maar het interieur is wat minder. Maar we hebben wel airco en een wapperaar tegen de muskito's, daar is het verblijf door Mahesh op uitgezocht. "Dat heb jij goed gedaan, hè jongen"
Na wederom een warme lunch met deze keer maïssoep (lekker) en een bord vol van alles en nog wat hebben we even een uurtje gerelaxed. Om half 4 vertrokken we met de 'jungle'- gids het dorp Saurah in voor een wandeling.
De 1e verrassing was dat onze buurman een olifant in z'n schuurtje heeft!



Daarna nog wat lemen hutjes bezocht om te zien hoe (sommige) mensen hier nog leven. Maar voor hoe lang nog? Ik voelde me wel een gluurder om zo in iemands slaapkamer en keuken te kijken, en over al foto's van te nemen. Ja, je hoeft het natuurlijk niet te doen, maar die foto's zijn dan toch wel weer leuk. Dilemma's.
We hebben bij de rivier Rapti genoten van een mooie zonsondergang. Daar ook wat zonnende krokodillen gezien.
Het is hier weer een hele andere Nepal. We zitten helemaal in het zuiden, tegen de Indiase grens. Het is hier warm (zo'n 30 graden) en in de verte zie je de besneeuwde bergtoppen van de Himalaya. Heel bijzonder.


Om 18.00 uur terug en moesten om 18.15 weer klaar staan voor onze culturele avond in de plaatselijke dorpshuis (theater noemen ze dat hier): "Ladies and gentlemen" (degenen die deze reis al eens eerder met Mahesh hebben gemaakt, weten waar het over gaat :)) Het was een volle bak. Iedereen heeft ontzettend genoten van deze avond, behalve ik. Ik heb wel gelachen, maar om nou te zeggen dat ik het een prachtige show vond ... De napret tijdens het diner vond ik vele malen leuker.
Het was een gezellige avond.

We liggen allemaal weer vroeg in bed want morgenochtend om 6.00 uur worden we wakker geklopt, om 7.00 vertrekken we voor onze jungle-toer en alle toeristische activiteiten die hier bij horen.

Namasté
Judith

Helaas nog steeds geen wifi vandaag. Vanmorgen in Lumbini, en nu in Chitwan is de wifi ook 'kapot'.
Ik kreeg al een berichtje dat de update gemist werd ;) Hopelijk is de verbinding weer snel hersteld.

Decadentie in Lumbini

Uiteindelijk heeft iedereen toch wel goed geslapen in het sombere hotel in Tansen. Frank en ik sliepen in een tweepersoonsbed onder een éénpersoonslaken. We hebben lekker dicht tegen elkaar aangelegen want de 'tijgerdeken' wilde ik liever niet aanraken. Ik heb wel wat beten: muggen of vlooien?  
Vanmorgen zijn ook de 2 groepen motorrijders vertrokken (Fransen en Australiërs) die in 't zelfde hotel zaten. Ik zou hier toch niet zo graag op een motor door deze bergen over deze wegen rijden. Levensgevaarlijk. Lokale bevolking rijdt ook als gekken. Vaak gezien: man (bestuurder, draagt altijd een helm), vrouw en 2 kinderen (zonder helmen) op 1 motor. Één kind voorop, bestuurder, kind ertussen en moeder. Onverantwoord. 
Na een goed ontbijt, met nu wel goede thee (de avond ervoor had ik peper in de thee, schijnt een lokale gewoonte te zijn. Ik vond t smerig) en een groepsfoto verlieten we Tansen.


Op de achtergrond zie je dat de Nepalese schommel afgebroken wordt. Het Dasain festival is afgelopen.

Vandaag hebben we 90 km in zo'n 3 uur gereden. Onderweg weer genoten van prachtige natuur, mooie tafereeltjes, zoals mensen die samen 'douchen' langs de kant van de weg. Alles gebeurt hier buiten.
We verlieten het berglandschap, hiermee veranderde ook geleidelijk de natuur, de huizen en de mensen. Veel meer hutten onderweg gezien in vrolijke kleuren. 



We reden Terai in. Dit gebied is vlak en ligt in het zuiden van Nepal, vlakbij India. Mensen zijn hier donkerder, duidelijke Indiase invloeden, ook op kleren. Kinderen worden op de rug gedragen ipv in de armen. Veel meer fietsen (en riksja's ;)), veel minder motoren.
Onderweg zijn we gestopt bij een dorpje om te kijken hoe het leven hier op het platteland is. Toch weer heel anders als in de Kathmandu-vallei. Mensen zijn ook meer schuchter, willen niet zo graag op de foto (ook kinderen niet zo). 



Josefien had nog pennen bij zich. We zagen een paar kinderen, dus ze vroeg aan Mahesh of ze de pennen mocht uitdelen. Mahesh zei, dat ze beter vanuit de bus door het raampje de pennen kon geven. In no time stonden 50 kinderen te grijpen naar een pen. Ongelooflijk waar die allemaal vandaan kwamen.



Josefien vond het eigenlijk niet zo leuk om het zo uit te delen. Volgende keer beter in een weeshuis, of zoals José het met kleren heeft gedaan in een nonnenschool.
Een beetje afzijdig stond een jongetje met een grote vieze pleister op z'n kin, heel zielig te kijken dat hij niet bij de bus had kunnen komen voor een pen. Ik had er nog 1 in mijn tas, die heb ik hem gegeven. Hij begon grote, dikke tranen te huilen. Ik kon hier geen foto van nemen, het staat op mijn netvlies.

Rond 12 uur waren we in Lumbini. Nou, Mahesh had niet te veel gezegd, wat een groot luxe hotel is dit. Zeker in vergelijking met gisteren. Ik heb meteen een douche genomen. Een half uur later kregen we een heerlijke warme maaltijd voorgeschoteld (we eten 2x per dag warm hier, heerlijk!)
Lumbini is de geboorteplaats van Boeddha. Er is vlakbij ons hotel een groot stuk land waar vele landen een Boeddhistische tempel of klooster gebouwd hebben of bouwen. Met de riskja werden we opgehaald en werden we over het landgoed gereden. Onze chauffeur had het zwaar met ons 2en in de bak :S. We voelden ons allemaal ook niet echt gemakkelijk (letterlijk en figuurlijk) zitten. 



Het landgoed deed ons denken aan het landenpaviljoen op de Floriade :). We hebben een tempel van Myanmar, Thailand, Frankrijk, Duitsland, China, Nepal, Oostenrijk/Zwitserland. Vele tempels waren nog in aanbouw. Ook hebben we de geboorteplaats van Boeddha bezocht. De fundering van een oud paleis (Boeddha is als prins geboren) met een steen als markering van zijn geboorte ....

Tegen half 6 waren we weer terug in ons hotel. Weer even douchen, want het is hier erg warm (zo'n 30 graden) en stoffig. Je merkt aan de dieren dat je in een ander klimaat bent:  meer insekten (gelukkig hebben we airco & een wapperaar boven ons bed), apen (lopen hier dichtbij het hotel, al een paar gezien), slangen (Josefien heeft er 1 in de tuin van het hotel 'ontmoet'), salamanders (José en Han hadden ze weer op de kamer, ze hebben altijd prijs) en prachtig grote vlinders.

Om 20.00 hadden we lopend buffet in een ongezellige tl-verlichte ruimte. Ik vond het eten veel minder van kwaliteit dan in de middag. Maar ons buikje is weer gevuld. Ik begin al een beetje op een Boeddha te lijken :(.
Het is half 11, ik ga lekker slapen. Eindelijk weer eens op een gewoon bed ipv een plank met een dun matrasje. 

Namasté
Judith


Wederom bedankt voor jullie reacties, via blog, mail of whatsapp. Veel groetjes van ons allen aan jullie allemaal.
Speciale groetjes aan Emmy. Nog een paar nachtjes slapen en we zijn er weer!