Hati-Hati

Hati-Hati betekent pas op, doe rustig aan en zie je hier constant langs de kant van de weg staan. Vandaag hebben we het wat rustiger aan gedaan. Al hoewel ... wel vroeg opgestaan na een redelijk goede nachtrust. Het ontbijt (1 euro p.p) viel echt niet tegen. Broodjes, jam, meloen, bacon en eitjes, en natuurlijk nasi én frietjes :) Uiteindelijk zaten we nog best wel laat in de auto ... tegen 8 uur gingen we de 1830m hoge berg met de vulkaan Tangkuban Parahu op en hebben we de slapende krater Kawah Ratu bewonderd. In onze resigids werd deze vulkaan spottend de drive-in vulkaan genoemd omdat je met de auto tot bij de krater kunt rijden. Gemak dient de mens, zou de Indonesiër zeggen, zegt Oi. Indonesische mensen zijn een beetje lui. Liever de auto en scooter dan lopen.

We hebben daar een tijdje rondgewandeld. En beneden aan de berg toch nog even de theeplanten van dichterbij bekeken :)

De berg verder afgehobbeld richting centrum Bandung. Echt wel een beetje vergane glorie hoor. De restante van ons koloniale verleden zie je nog wel aan de opschriften op de gebouwen. Wat weten we toch eigenlijk weg van die tijd, dat was tenminste onze conclusie. We zijn door de hoofdstraat Asia Africa en de zijstraat Braga gelopen, echt rustig wandelen is dat niet. Wat een verkeer! Het wordt er niet mooier, schoner en veiliger van. Het hart van het centrum: het Alun Alun plein was under reconstruction, dus weinig moois behalve de enorme moskee. Oi laat ons wel elke keer kennismaken met local food, dit keer een lekker pittig rijstkoekje met kokos: Ketan Bakar.

Bandung is verder bekend om de Asia Africa conferentie van 1955. Vele landen kwamen bijeen om hun onafhankelijkheid te bevestigen en voor de wereldvrede te pleiten. De conferentie vond plaats in Gedung Merdeka, het huis van de vrijheid.

In Bandung heb je wel veel verkeerslichten. Als je moet wachten (ook bij drukke punten waar files zijn) komen de animatieteams te voorschijn: zangers, gitaristen, aapje op stelten! Maar ook de verkopers met flesjes water en allerlei hapjes. En ook de bedelaars, blinden, gehandicapten, kleine kinderen. We kijken maar weg. Rot gevoel, maar met geld geven helpen we ze ook niet, horen we steeds.

En wat hier ook heel bijzonder zijn, zijn de parkeerwachten (en de mannetjes die zich als parkeerwacht aandienen). Door het drukke verkeer lukt het je nauwelijks vanaf de kant (als je bij een winkel stopt, of bij een hotel uitdraait) weer in het verkeer te voegen, zij helpen je daarbij voor 2000 roepies (ongeveer 12 cent). Ze zijn ook behulpzaam bij het inparkeren. Je hebt ze ook echt wel nodig.

Het was inmiddels half 3 en aangezien we morgenochtend vroeg zouden vertrekken, wilden we nog een beetje relaxen in het zwembad van ons hotel. Oi vind dat maar lastig, hij wilt ons van alles laten zien. We hebben dus even gezwommen en in het zonnetje gelegen.

Nu horen we oproep voor het avondgebed. Op een of andere manier vind ik tempels meer bij dit land horen dan moskeën, maar die zullen we straks op Bali wel zien. 

Tobias heeft inmiddels ook een blog aangemaakt, zijn berichten kan je volgen via Tobiasindonesie.gaatverweg.nl

We gaan eten. Een beetje op tijd dit keer. Op de plek waar het gisteren al dicht was, restaurant Sierra, waar we zouden kunnen eten met een prachtig uitzicht over het verlichte Bandung. Ben benieuwd.

Omdat het verkeer hier echt enorm druk is vertrekken we morgenochtend al om 5 uur (zonder ontbijtje dan :( ) richting Pandangaran. Een flinke tocht van zo'n uurtje of 8  ...

Judith