Dag ma

      

              Riet van Hooijdonk - van Broekhoven

              16 januari 1937 - 28 december 2014

Sub Finem

En nu nog maar alleen
het lichaam los te laten –
de liefste en de kinderen te laten gaan
alleen nog maar het sterke licht
het rode, zuivere van de late zon
te zien, te volgen – en de eigen weg te gaan.
Het werd, het was, het is gedaan. 

M. Vasalis

Uit: De oude kustlijn

Zintuigen uitschakelen in Jakarta

Nog een paar uurtjes en dan verlaten we Indonesië. De laatste dagen Jakarta stonden in het teken van de eerste werkdagen van Tobias. De eerste dag zijn wij in de buurt van de kamer van Tobias gebleven. In de namiddag zijn we samen nog naar een alternatief verblijf gaan kijken. Dichter bij het ziekenhuis maar minder contact met andere kamerbewoners vanwege het ontbreken van een gezamenlijke woonkamer; die was nog in aanbouw. Voorlopig blijft hij Cempaka Putih.

De dinsdag zijn Frank en ik naar het Nationaal Monument geweest, een erg nationalistische gebeurtenis. Ja het moet gezegd worden: de Indonesiërs hebben fel gevochten tegen alle buitenlandse indringers. De uitkijktoren met zicht over de smog van Jakarta was nog het meest interessante. 

Constant werden wij gevraagd om mee op de foto te gaan. Iets dat we gedurende onze reis ook al vaak meegemaakt hadden. Toen was Tobias voornamelijk het fotomodel. Nu Frank. :)

In die buurt was trouwens ook veel politie op de been. Er waren wat demonstraties aan de gang. Hoe en wat, weten we niet.

Vervolgens naar de moskee en kathedraal geweest.

Een bajar (bromfietstaxi) bracht ons naar Sarinah Mall voor de laatste souveniertjes. Met Tobias hadden we weer thuis afgesproken. Daar weer opgefrist (douche en/of zwembad). Tobias had dit keer een minder warme dag in het leslokaal, maar wel een lange dag: start 7.00 uur tot 16.00 uur. We hadden slecht geslapen en dat zouden we van dinsdag op woensdag ook weer doen. Luide muziek tot 2 uur 's nachts en muggen hielden ons uit de slaap. 

Vandaag zijn Frank en ik naar Kota geweest, het oude stadscentrum waar de restanten van ons koloniale verleden nog te zien zijn. Het stadhuis vormt het centrum. De collectie van het museum is niet echt speciaal te noemen. In het tegenover gelegen café Batavia was het bijzonder aangenaam vertoeven. 

Daarna op zoek naar (volgens de reisgids) pittoreske haven. Nou ... :( behalve een lunch in Marina Battavia was in dit een havengebied vol containers, vrachtwagens, roestige boten en enkele luxe jachten. Niets maar dan ook niets wat ons kon bekoren. En waar we op weg daar naar toe gelopen hebben, was echt te smerig voor woorden. Wat is Jakarta toch een vieze, smerige, overvolle stad. Kan een stad zichzelf ten gronde richten? Echt, er zijn wel een paar mooie plekjes, en het centrum is voor Javaanse begrippen 'schoon' te noemen. Maar een stad met een open riool is een broeinest voor kakkerlakken en ratten. Ik snap wel waarom niemand hier loopt en alles per auto of scooter, en soms per fiets doet. Tobias loopt daarom ook stampvoetend door zijn straat ;)

Nu zitten we voor het ziekenhuis te wachten op Tobias en we zijn weer de attractie. Een hele familie wil met ons op de foto. LOL

Straks koffers pakken, een laatste duik in het zwembad en onze laatste avond samen. Morgenochtend om 4.00 Javaanse tijd (23.00 uur bij jullie) vertrekken we richting vliegveld.

We hebben een mooie, speciale vakantie samen gehad. Het zal moeilijk zijn Tobias hier achter te laten, maar die redt het wel. Zijn 1e avondje uit en weekendje weg heeft hij al gepland! 

Bedankt voor alle reacties, via welke weg dan ook, op mijn blog. Ik vond het leuk ons reisverslag online met jullie te delen.

Judith

Bye bye Bali

Na 2 dagen zon, zee en zwembad verlaten we over een paar uur het prachtige godeneiland Bali.

Heerlijk om 2 dagen helemaal niets anders te doen dan lezen, puzzelen, slapen en eten. 

We zat in splinternieuw (open sinds april) resort dat aan alle Westerse standaarden qua hygiëne voldeed. Zelfs wat betreft veiligheid. De meeste auto's werden bij de ingang gecontroleerd op bommen ... De vriendelijkheid straalde bij iedereen er vanaf. En het ontbijt voldeed aan Frank's standaarden ;). Vreemd vonden we wel dat we per dag een borg moesten betalen van een half miljoen roepies, dat was niet van te voren gemeld. Al met al een heerlijk verblijf, maar niet het meest memorable ;)

Morgenochtend begint Tobias dan aan zijn coschap in Jakarta terwijl Frank en ik nog kijken of we nog iets moois in de Javaanse miljoenenstad kunnen vinden.

Op naar het vliegveld!

Terima kasih, Oi

We verlieten ons optrekje na een tropisch regenbuitje en wederom een uitgebreid relaxed ontbijt. Nee dit huisje hadden we niet verwacht toen we het boekten en toen we aankwamen alleen een muur met trappetjes zagen. Schoonzusje Emmy zou het hier geweldig vinden, denken we.

Op weg naar Sanur, voor een paar relax dagen....

Onderweg nog gestopt bij 2 tempels: Pura Taman Ayun en Pura Tanah Lot. Gelukkig was ik tijdens het bezoek aan Balie niet ongesteld, anders had ik geen ene tempel in mogen gaan ;)

De Pura Taman Ayun wordt ook wel de drijvende tuin genoemd is een mooi groot tempelcomplex met vele paviljoens en pagodes. Helaas was de lotusgracht in onderhoud. De Pura Tanah Lot moesten we volgens Ronald en Els echt naar toe. Zij zijn er echter 25 jaar geleden geweest, vast toen nog niet zo toeristisch als nu. Wat een Chinezen, Japanners, Fransen, Duitsers en natuurlijk Hollanders. Het viel in 1e instantie tegen. Je zag alleen maar bomen die het uitzicht op het tempelcomplex belemmerden. De attractie van de tempel in de zee, zo hadden we gehoord, is de ondergaande zon. Daar hadden we geen zin in om met honderden op een terrasje te staan. Toen wij toch even van de mensenmassa wegliepen naar het terras hadden we een mooier en rustigere uitzicht op de tempel.

Uiteindelijk snapten we toch wel waarom dit zo'n toeristische attractie was.

Oi vond dat je Kuta gezien moest hebben, dus daar ook nog 'even' doorheen gereden. Brr. Wat een mensenmassa daar. Ja, het heeft een mooi prachtig strand en er wordt veel gesurfd, maar wij werden er niet blij van. 

Door naar Sanur, naar onze ontspannende dagen. Omdat we 2 dagen Java hebben overgeslagen (nationaal park in Pandangaran en de Iljen vulkaan) hebben we al veel meer van Bali gezien dan dat we gepland hadden. Dat is een goede keus geweest. Nu kunnen we in Sanur ontspannen. Misschien nog een avondje naar een dansvoorstelling. We zien wel. Nu even niets meer.

Oi snapt dat niet zo. Hij wil ons nog overal naar toebrengen. Het een na het ander voorstel wordt ons voorgelegd. Misschien dat we hem nog vragen (hij blijft nog een paar dagen op Bali). We hebben toch voor de zekerheid afscheid van hem genomen. Hij heeft ons veilig van hot naar her gereden, daar zijn we hem heel dankbaar voor.

Voor nu is dit op vrijdagochtend ons uitzicht :) Met ons bedje in het water, in het Balinees zonnetje.

En daar doen we het voor vandaag mee. Tobias heeft net de was naar de wasserette gebracht. Twee volle plastic zakken (3,5 kilo) voor €3,90! Kunnen we eind van de dag ophalen. Nu het boek van Johan Fabricius over Bali dat ik van Marty te leen heb gekregen ter hand nemen. Ik vermoed dat ik de volgende dagen niet zoveel spannends te melden heb :)

Hari Yang Baik

Fijne dag!

Je verwacht het niet

Regelmatig werden wij verrast in Indonesië. Of het nu door het heerlijke eten was in een onooglijk wajung. Een geboekt hotel in wat leek, een achterbuurtstraatje. Of hier in de omgeving Ubud. Achter elke bocht, muurtje ontdek je weer een fantastisch plaatje. Niet alleen maar op eerste indrukken afgaan dus.

Je verwacht het niet ...

* dat achter de Starbucks in Ubud een prachtige lotusvijvertempel, de Pura Taman Saraswati, ligt. Op advies van Jan Peter hebben wij deze vrij nieuwe tempel (bijna 50 jaar) bezocht.

* dat een smoezelig aanwijsbord in de drukke winkelstraat, een paar honderd meter door een smal paadje je in de rijstvelden van Ubud loopt.

* tsja die apen in het Apenbos met de tempel Pura Dalem, verwachtten we natuurlijk wel. Elk Hindoeïstisch land heeft volgens mij wel een apentempel.

* de olifantengrot Goa Gajah als verering aan de god Ganesj. Ook bij de tempel moesten we weer de gebruikelijke sarong om

Vervolgens bracht Oi ons naar Genung Kawi, de koningsgraven uit de 11e eeuw met ook weer prachtige rijstvelden. Weer vele vele foto's genomen.

Bij de Pura Tirta Empul gestopt, een tempel waar vele Hindoestanen zich onderdompelen in het heilig water. Daarna doorgereden naar het Batur meer met uitzicht op de vulkaan Agung. En nog even een fotomomentje bij de bekende terras rijstvelden inTegalalang.

We beëindigden deze toeristische dag met een traditionele dansvoorstelling in Ubud Palace. We zagen samen met vele honderden een uitvoering van een Ledong en Barong dans. Sierlijke dames die hun vingers, voeten en ogen meebewogen op het ritme van de muziek.

Een mooi dagje Bali. Het valt wel op dat in Bali, in ieder geval de vrouwen, de Hindoeïstische vrouwen nog traditioneel gekleed gaan. Mannen zie je veel minder in een sarong. Op Java zagen we vooral Islamistische vrouwen met een hoofddoek om. Zoals we in Nepal de verwestering zagen, zie je dat hier in Indonesië nog veel meer, zeker in de grote steden zie nauwelijks nog iets oorspronkelijks. Ook hier de MacDonalds, de KFC, Pizza Hut en de Starbucksen ....

Noemen we dit een bel-villa?

Vanmorgen verlieten we dit uitzicht

voor dit huisje ...

4 terassen waar we op kunnen vertoeven, met dit uitzicht, tussen de rijstvelden.

Met zo'n beetje een privé zwembad. Er zijn hier maar 4 huisjes.

We willen jullie niet jaloers maken hoor :)

In de middle of nowhere, dat dan weer wel. Zodadelijk rijden we nog zo'n 5 km naar Ubud.

Vandaag zijn we dus van het noorden naar het midden van Bali gereden. (Nee, Annemieke geen dolfijnen gespot in Lovina. Hadden geen zin om vroeg op te staan ;)). Onderweg gestopt bij een waterval Air Terjun Gitgit. Daar wat oleh oleh (souvenirs) gekocht.

Vervolgens naar de hindoeistische tempel: Pura Ulun Danu Bratan. Dat ligt aan de oever van een kratermeer van een vulkaan. Een echte toeristische attractie. Het was er ook erg druk met tradioneel gekleden Balinezen. Er bleek een processie te zijn ivm een overleden.

Nog bij een lokale marktje gestopt, bakso (goed gevulde soep) gegeten langs de kant van de weg.

Een mooie dag met prachtige plaatjes.

Ook al apen gespot, maar die zien we in Ubud blijkbaar nog meer. Daar gaan we nu eens kijken dan.

Selemat Malam

Love-in-all

Java is een ontzettend groen eiland, dat komt omdat het toch regelmatig regent. Vanmorgen vertrokken we uit het regenachtige Kalibaru. Een leuk resort in Javaanse stijl volgens onze boekingsite, echt leuk om te zien, maar zo toeristisch en vol Nederlanders ...

Even buiten Kalibaru liet de zon zich weer zien en reden we tussen de koffieplantages verder.

Om 10 uur waren we bij de veerboot. Ook een happening op zich om met zo'n roestbak de overkant te bereiken. Maar dat is ook weer probleemloos verlopen. 

En wat een verademing is Bali tov Java. Heerlijk relax. Veel minder verkeer. Ook veel groen maar veel droger dan in Java. En veel bloemen! Dat viel me op dat ik die zo weinig zag op Java. En natuurlijk bij elk huis een Hindoeistisch tempeltje met allerlei offergaves. Zo herkenbaar uit Nepal.

We wilden onderweg even stoppen bij een Boeddhistische klooster, had een prachtig uitzicht volgens onze resigids. Per toeval kwamen we terecht bij een Holy Hot Spring, zwavelhoudendwater van 37graden. Wat een genot! 

Daar nog enkele lekkere loempiaatjes gegeten en op zoek naar het klooster. Toen we daar aankwamen wisten we ook niet wat te verwachten, maar wat een oase van rust!

In de prachtige tuin met de vele boeddha's zagen we een cashewnotenboom. Nooit geweten dat die zo aan een boom groeiden.

Ook op Bali veel vlagvertoon ivm onafhankelijkheidsdag a.s. zondag. Op weg naar het hotel zagen we veel kinderen, jongeren en ouderen marcheren op de straten. Vermoedelijk (denken wij) voor de nationale feestdag. Erg militaristisch vertoon hoor.

Op Bali is het een uur later, dus nu 6 uur tijdsverschil met Nederland. En konden we zowaar nog genieten van de ondergaande zon. 

Nou stel je dit voor: onderstaand restaurantje met een opkomende zee, rustige muziek, lekker Indonesisch eten, een margaritha voor mevrouw en Bintang besar dingin sekali voor de mannen. Er zijn vervelendere dingen denkbaar niet?

Morgen verlaten we de noordkust, Lovina (de naam stamt uit de hippietijd: Love-in-all) beach, het aardse paradijs, al weer en gaan we naar het midden van Bali: Ubud.

The short cut

Nou beste bloglezers, dat was me vandaag een dagje wel :)

Zoals eerder gezegd hebben wij een goede chauffeur, maar als gids wat minder. We moeten een beetje zelf uitvogelen welke route we willen rijden. Wij, Hollanders, weten natuurlijk niet welke weg we het beste kunnen nemen. Oi vraagt aan jan en alleman de weg. Zoveel meningen zoveel visies.

We wilden dus naar de Bromo. Via Google Maps had Tobias een kortere weg gevonden. Oi zou het navragen of we deze ook konden nemen. Zo ver wij begrepen, kon dat. Nou het was een spannend weggetje naar boven, naar het nationaal park Bromo. Super mooi, tussen de rietvelden. En heel weinig verkeer :).

Boven aangekomen konden we niet met onze auto Toyota Avanza tot aan de Bromo. Ja dat begrepen we ook wel toen we in de jeep stapten. 

Wat een prachtig mooi landschap. Ik had me dit heel anders voorgesteld, zeker niet zo groen. 

De Bromo op, eerst door het mulle vulkaanzand en toen gelukkig wat trapjes. Er waren opvallend weinig toeristen vonden we. Die waren zeker tijdens de zonsopgang al geweest. Er waren wel veel Indonesiërs op motoren, een dagje uit natuurlijk, het is zondag. 

We hadden truien en vesten mee voor op de Bromo, het zou er koud zijn. Verre van dat. Bloedheet was het er. Ongelooflijk dat er ook nog mensen op de rand van de Bromo hun tentje hadden opgeslagen, ik zou er niet willen (en kunnen) zitten.

Het was echt een prachtig gezicht en een indrukwekkend landschap.

Tsja en toen moesten we nog weer die berg af met onze auto, wederom via de korte weg....

Op een weg tussen de twee vulkanen Bromo en Semeru vervolgden we onze weg. Hoe verder we beneden kwamen, hoe slechter het wegdek. Gaten, kuilen, losse stenen, meer terrein voor een jeep dan voor een Toyota. Ik probeerde me zo rustig mogelijk te houden op de achterbank, en heb wat schietgebedjes gedaan. Op een gegeven moment reden we door een jungle, onder de bamboetaken, aapjes die de weg overstaken. Bijzonder. Maar ik was toch blij toen we weer in de bewoonde wereld kwamen. Het was een ritje was zo'n 20 km waar we 2 uur over gedaan hebben. Je wist dat er een eind aan moest komen (we kwamen zo nu en dan ook scooters uit tegenovergestelde richting tegen, zelfs een blanke man op een fiets/mountainbike), maar niet wanneer. 

Oi was onze held! Gelukkig vond hij het achteraf gezien ook een bijzonder leuke ervaring! Wij ook! 

We hadden nog het plan de Ijen, een ander vulkaarplateau te bekijken. Echter toen we in onze reisgids lazen dat de laatste 15 km beter ook met een jeep afgelegd kon worden, besloten we dat plan te laten schieten. We zijn doorgereden naar Kalibaru. We gaan het wat rustiger aan doen. Morgen naar Bali, een paar dagen eerder dan gepland.

Rijstijd

Vanmorgen weer om 5 uur de wekker (we waren al iets eerder gewekt door het ochtendgebed van de moskee). We verlaten midden-Java op weg naar Oost-Java. Midden Java vond ik qua natuur niet zo bijzonder. En het weinige vrachtverkeer dat we op west-Java werd hier weer volop gecompenseerd. Ik begin het hectische verkeer, de drukke steden een beetje moe te worden. Ik verlang naar wat natuur en rust.

Tobias heeft de rol van co-piooot maar op zich genomen. We kregen steeds meer het gevoel dat Oi de weg niet wist en ook niet goed met de navigatie om kon gaan. Ook de taal vormt soms een kleine barriere, we begrijpen elkaar niet altijd even goed. Zo samen gaat het beter. 

In de vele dorpjes die we gepasseerd zijn, wordt volop gevlagd vanwege Onafhankelijkheidsdag op 17 augustus. Vrolijk gezicht. 

Hoe meer we richting Oost-Java rijden hoe schoner de straten en huizen eruit zien (of beginnen we er aan te wennen?). Na een uur of 6 rijden met wat korte plas- en tankstops, was het tijd voor een hapje eten en een rustpauze voor Oi. Ergens bij een warung langs de kant van de weg gestopt. We werden als VIPs behandeld: kinderen weggejaagd uit de woonkamer voor de tv want daar moesten wij plaatsnemen. We hadden hier de keuze tussen kipsaté en geitsaté. Wij namen kip, lekkere kip. De zelfgemaakte drank durfden we hier niet aan. Ook hier werden wij gefotografeerd. Dat is hier wel opvallend. Wij (vooral Tobias) zijn de attracties voor de lokale bevolking. Iedereen wilt met ons op de foto. Van de 'hooggeëerde' gasten ook maar even een foto genomen ;)

Onze weg vervolgde over bergen. Prachtige natuur met schitterende rijstvelden (a lot of mental pics).

Na zo'n 11 uur in de auto arriveerden we rond 17.00 in Malang. In een 'cozy' guest house genaamd Cozy Guest House :). De recensies op de Agoda website logen niet. Prachtig verblijf. En veilig ook. Toen we om half 10 terug kwamen van een hapje eten (zittend op de grond) was de straat afgesloten met een hek. Na een telefoontje werden we binnengelaten!

Moe van het auto zitten. Morgen mogen we uitslapen tot half 7! We gaan de Bromo Vulkaar op!

Selemat Malam

Verlichtend pad

Op 8-8 gingen we naar de Borobodur waar het getal 8 als heilig getal een grote rol speelt. De Borobodur is de grootste Boeddhistische tempel ter wereld. Het lijkt een beetje op een piramide met er bovenop een stoepa. Van bovenaf gezien, lijkt de Borobodur op een mandela. Een kennis van Oi die hier werkt, vertelde ons de mooie verhalen over het leven van Boeddha, de boeddhistische principes en over de bouw en reconstructie van de Borobudur. Interessant bouwwerk dit cultureel erfgoed. Terecht het 8e wereldwonder genoemd.

Na hier een paar uur rond gewandeld te hebben zijn we terug naar Yogyakarta gegaan, want dat is een bruisende stad volgens de reisgids en Willy (bedankt voor je reactie ;)). Ik vind het meer hectisch ;) We zijn door de hoofdstaat Malioboro naar Kraton gegaan, het paleis van de Sultan. Niet spectaculair vond ik. De Taman Sari was al dicht. Het was vrijdag .... We hebben nog een klein batik werkplaats bezocht, maar geen kunstwerk gekocht. Niet zo onze smaak. De twee Alun Alun, de pleinen zijn we met de auto langsgereden. Wij vonden de stad Jogja zo bijzonder. Misschien hebben we de mooie dingen gemist. We merken dat onze slechte voorbereiding ons parten speelt. En Oi brengt ons wel van A naar B maar heeft dit als gids ook nog nooit gedaan. Dan is het even zoals het is.

We besloten om nog een keer naar de Prambanan te gaan, om deze grootste Hindoestische tempel van de wereld nog een keer bij daglicht te bewonderen. Dat was zeer de moeite waard. Toch ligt daar als gevolg van de vele aardbevingen in dit gebied nog vele candi (tempel) in puin. Ze zijn nog steeds met de reconstructie bezig. Zo ook de nabij gelegen Sewu tempel, een hindoeistische tempel in de vorm van een stoepa. Bijzonder om tegen zondersondergang op zo'n groot hindoestisch tempelcomplex te lopen met boeddhistische invloeden en vervolgens de oproep voor het avondgebed vanaf de moskee te horen.

Terug naar het hotel en met Oi besproken wat we de volgende dag zouden doen. Wel of niet naar de Suku tempel of meteen door naar Malang. Oi wilde dat in de nacht rijden, maar daar voelden we niet zo veel voor. Dus vroeg op en om half 6 vertrekken voor de bijna 400 km naar Malang. Daar moet je hier wel zo'n 11 uur voor uittrekken. Na een douche zijn we naar een local eethuisje gegaan, op advies van de receptioniste van het hotel: Bakmi Kadin. Nou, in Nederland zou je zo'n eettentje met je neus omhoog voorbij lopen, hier probeer je het gewoon. Ik vroeg om het menu ... dat hadden ze niet. We konden kiezen tussen noedel soep of fried noedels. De mannen wilden een biertje ....nee hadden ze ook niet. Locals verkopen geen bier (moslims). Dus alle drie fried noedels en zelfgemaakte ice tea ... op hoop van zegen. Nou, het was heerlijk! En ook geen maagklachten gehad.

Tobias heeft nog even geskypt met Fabienne in Oslo. Ik nog even met Wouter en Loes geappt. Om 23.00 was het weer tijd om te gaan slapen.

O ja. De titel van dit blog verwijst natuurlijk naar de tempels, maar ook naar mijn zonne-oplader. Deze wordt vooral door Oi gebruikt. Op zijn telefoon staat zijn navigatie, maar raakt daardoor snel leeg. Tobias heeft de hele ochtend met de oplader rondgelopen om zoveel mogelijk energie te laden.

Spicy & Sweet

Vandaag van west-Java naar centraal Java gereden. Volgens onze chauffeur Oi is west-Java kampioen spicy food en centraal en oost-Java is vooral van de zoetigheid. Hij laat ons van alles proeven. Vandaag Dawut Ayj, veel bruine suiker, kristal suiker, melk en komkommer. Mierenzoet en lekker.

In Indonesië kan je Kopi Luwak voor 40.000 roepies (€2,50) drinken, in Nederland onbetaalbare (poepiedure ;)) koffie van de koffiebonen-uitwerpselen van de Civetkat. Als je de film de Bucketlist hebt gezien, weet je waar ik het over heb. Volgens een affiche zou het kankerverlagend en goed tegen diabetisch zijn. Daar zal dat ene kopje niet bij helpen. Het was te drinken, niet echt bijzonder.

Bij het vertrek van ons erg gastvrij hotel met de goedlachse vreemd klikkende hoteleigenaar (waar we de hele dag nog lol over hebben gehad) kregen we nog een zak bananenchips mee. Erg jammie.

Wederom de hele dag in de auto gezeten. Over zo'n 300 km hebben we ongeveer 11 uur gedaan :(. Ik ben blij dat we heelhuids in ons hotel zijn gearriveerd. Oi is een behendige chauffeur maar hij doet vrolijk mee aan dit soort capriolen; mijn hart staat tijdens de autoritten regelmatig even stil. Pff.. ik heb nog nooit zoveel tegenliggers op mijn weghelft gezien. Links en rechts inhalen natuurlijk. Scooters volgeladen met spullen of mensen krioelen overal tussendoor. Regelmatig zie je hele gezinnen met babietjes op zo'n ding, zonder helmen, akelig. En van die kamikazi-piloten, jonge jongens die 80 km/pu sjezen. Zouden die levensmoe zijn? En daar tussendoor ook nog oude en jonge mensen op de fiets. Nepal was erg, maar dit nog ietsjes meer. Komt dat het zoveel sneller gaat. Als er gereden wordt dan ;)

Onze autorit eindigden na 11 uur bij de tempel van de Prambanan. Het duurde wel even voor we de ingang vonden. Het was inmiddels 6 uur en dus donker. Maar we waren gelukkig op tijd voor de dansshow bij de tempel. Na een snel buffetje, op de stenen stoelen (gelukkig was het inmiddels weer droog) in de buitenucht kunnen genieten van een mooi Javaans Hindoestisch dansspectakel met de tempel verlicht op de achtergrond. 

Na afloop, om half 10, vonden we redelijk snel ons hotel. We hadden deze gisteren geboekt en het is altijd een verrassing of de plaatjes op de site kloppen. In dit geval was het allemaal nog groter dan we dachten. Poepie sjiek. Hebben we wel verdiend na zo'n dag!

Selemat Tidur!

Mental pictures

Als je zo onderweg bent, zie je zoveel dat je zou willen vastleggen, maar ik heb me ingehouden ;) en geen foto's gemaakt, only a lot of mental pictures ...

We vertrokken dus om 5 uur en het 1e uur in het donker de highway (tolweg) uit Bandung genomen. Daarna de binnendoorwegen, over bergen en door dalen. Als je zo vroeg vertrekt zie je het ontwaken van de dag met de lokale marktjes. Kinderen die naar school gaan ( ja vanaf half 7 zagen we ze al), per dorp verschillende uniformen. Islamistische meisjes met hoofddoek, maar ook met hello kitty- rugtasjes en sneakers, wachtend langs de kant van de weg op de bus, of op de scooter. Lopend naar school aan de hand van hun moeder, met een zusje of giebelend met vriendinnetjes. Zo anders maar toch hetzelfde. Prachtige vergezichten van rijstvelden omringd door palmbomen en bananenbomen en een mooie opgaande zon. Mooie gekleurde huisjes langs de kant van de weg, armoedige huizen, sommige netjes onderhouden andere bezaait met afval (die dan weer vaak in brand wordt gestoken). Veel steenfabriekjes, mensen werken op de velden met zo'n traditioneel hoofddeksel op, en veel mensen op weg op scootertjes ...

Na zo'n 6 uur rijden waren we in Pangandaran (west-Java aan de zuidkust). 

Waar we verder reden naar de Green Canyon, over een weg met vele kuilen. In 2006 is hier een tsunami geweest met 300 slachtoffers. Er is niet zoveel meer van te zien, behalve dat er nog al veel hotels gebouwd worden. 

De canyon is normaal green, als het 3 dagen niet geregend heeft. Het heeft gisteren hier geregend dus was het water meer bruin. Toch hebben we hier een paar prachtige plaatjes geschoten.

En er waren leuke watervalletjes

Tobias had wel zin in een douche :)

Met gevaar voor eigen leven ook nog over een bamboebrug gelopen die de Nederlanders net na WO2 over de rivier hebben gelegd. Daarna hebben Frank en ik ook de 3e oceaan gezien: de Indische Oceaan. In anderhalf uur weer terug gehobbeld naar ons hotel in Pangandaran. Prachtige kamer, super ontvangst met welkomstdrankje en lekkere locale snacks. Toppie! En dat voor 50 euro's met ons  3en. Na een douche (warm water hebben ze niet volgens mij in Java) nog even rond gelopen langs de eetkraampjes en de souvenirswinkeltjes (niet veel moois). De verlichte fietsen voor de toeristen gaf een sfeervol beeld. Nog een loepia gescoord, die de mannen met een grote fles (650ml) Bintang bier genuttigd hebben. 

Nu naar bed (22u30). Morgen is het weer vroeg op voor wederom een lange autorit, op naar Yokyakarta.

Hati-Hati

Hati-Hati betekent pas op, doe rustig aan en zie je hier constant langs de kant van de weg staan. Vandaag hebben we het wat rustiger aan gedaan. Al hoewel ... wel vroeg opgestaan na een redelijk goede nachtrust. Het ontbijt (1 euro p.p) viel echt niet tegen. Broodjes, jam, meloen, bacon en eitjes, en natuurlijk nasi én frietjes :) Uiteindelijk zaten we nog best wel laat in de auto ... tegen 8 uur gingen we de 1830m hoge berg met de vulkaan Tangkuban Parahu op en hebben we de slapende krater Kawah Ratu bewonderd. In onze resigids werd deze vulkaan spottend de drive-in vulkaan genoemd omdat je met de auto tot bij de krater kunt rijden. Gemak dient de mens, zou de Indonesiër zeggen, zegt Oi. Indonesische mensen zijn een beetje lui. Liever de auto en scooter dan lopen.

We hebben daar een tijdje rondgewandeld. En beneden aan de berg toch nog even de theeplanten van dichterbij bekeken :)

De berg verder afgehobbeld richting centrum Bandung. Echt wel een beetje vergane glorie hoor. De restante van ons koloniale verleden zie je nog wel aan de opschriften op de gebouwen. Wat weten we toch eigenlijk weg van die tijd, dat was tenminste onze conclusie. We zijn door de hoofdstraat Asia Africa en de zijstraat Braga gelopen, echt rustig wandelen is dat niet. Wat een verkeer! Het wordt er niet mooier, schoner en veiliger van. Het hart van het centrum: het Alun Alun plein was under reconstruction, dus weinig moois behalve de enorme moskee. Oi laat ons wel elke keer kennismaken met local food, dit keer een lekker pittig rijstkoekje met kokos: Ketan Bakar.

Bandung is verder bekend om de Asia Africa conferentie van 1955. Vele landen kwamen bijeen om hun onafhankelijkheid te bevestigen en voor de wereldvrede te pleiten. De conferentie vond plaats in Gedung Merdeka, het huis van de vrijheid.

In Bandung heb je wel veel verkeerslichten. Als je moet wachten (ook bij drukke punten waar files zijn) komen de animatieteams te voorschijn: zangers, gitaristen, aapje op stelten! Maar ook de verkopers met flesjes water en allerlei hapjes. En ook de bedelaars, blinden, gehandicapten, kleine kinderen. We kijken maar weg. Rot gevoel, maar met geld geven helpen we ze ook niet, horen we steeds.

En wat hier ook heel bijzonder zijn, zijn de parkeerwachten (en de mannetjes die zich als parkeerwacht aandienen). Door het drukke verkeer lukt het je nauwelijks vanaf de kant (als je bij een winkel stopt, of bij een hotel uitdraait) weer in het verkeer te voegen, zij helpen je daarbij voor 2000 roepies (ongeveer 12 cent). Ze zijn ook behulpzaam bij het inparkeren. Je hebt ze ook echt wel nodig.

Het was inmiddels half 3 en aangezien we morgenochtend vroeg zouden vertrekken, wilden we nog een beetje relaxen in het zwembad van ons hotel. Oi vind dat maar lastig, hij wilt ons van alles laten zien. We hebben dus even gezwommen en in het zonnetje gelegen.

Nu horen we oproep voor het avondgebed. Op een of andere manier vind ik tempels meer bij dit land horen dan moskeën, maar die zullen we straks op Bali wel zien. 

Tobias heeft inmiddels ook een blog aangemaakt, zijn berichten kan je volgen via Tobiasindonesie.gaatverweg.nl

We gaan eten. Een beetje op tijd dit keer. Op de plek waar het gisteren al dicht was, restaurant Sierra, waar we zouden kunnen eten met een prachtig uitzicht over het verlichte Bandung. Ben benieuwd.

Omdat het verkeer hier echt enorm druk is vertrekken we morgenochtend al om 5 uur (zonder ontbijtje dan :( ) richting Pandangaran. Een flinke tocht van zo'n uurtje of 8  ...

Judith

Zonder zorgen

Op de achterbank van onze taxi met chauffeur Oi (very nice guy) ben ik maar begonnen met dit blog. Traffic jam in Puchak. En als het druk is sluiten ze hier gewoon een richting ...

De verkeerstijl herkennen we uit Nepal. Veel scooters (met hele gezinnen), getoeter en bijzondere inhaalmanoeuvres. Echter, de wegen zijn stukken beter en ook de auto's zelf zijn in betere staat. 

Vanacht redelijk goed geslapen met wat rondzoemende muskito's buiten de klamboe. Alhoewel ... Tobias en ik hebben inmiddels weer de nodige muggen gevoed met ons bloed. Rond 9 uur werden we opgehaald door Oi en hebben we de 'rat ways' van Jakarta gezien. Van die leuke smalle weggetjes waar ik zelf nooit zou durven te rijden. Daarna via de high way (3-4baans wegen) naar de Botanische tuinen (20.000 plantensoorten) in Bodor. Met ons vieren daar een uur of 3 rondgelopen en geluncht. 

Onze weg werd dus (vanwege de file) heel langzaam vervolgd ... berg op. Oi wilde ons de lokale drank laten proeven: Bandrek, een soort gember met melk en heeeeel veel suiker. Toen sloeg de pech toe. Het zachtjes regenen werd een langdurige stortbui en de weg naar boven werd anderhalf uur gesloten. Terug een stuk berg af en even met de auto door Gunung Mas, de theeplantage gereden. Echt fijn wandelweer was t daar niet helaas. Vervolgens begon t wachten in de auto tot de weg weer open was. Uiteindelijk arriveerden we om half 10 in Bandung. Onderweg had Oi voor ons een hotel in zijn stad  gekozen. Simpel maar schoon. En wifi. En dat voor 35 euro per nacht voor 3! Incl ontbijt!

Oi stond er op ons naar een restaurant te brengen. De uitgekozen met prachtig uitzicht over de miljoenenstad Bandung was al dicht. Daarom wederom in een warung (eettentje langs de kant van de weg) om 23.00 nog wat eten gescoord. Het was niet wat je zegt fast-food. Om 24.00 hadden we dan eindelijk onze zeer late avondmaal opgepeuzeld.

En nu naar bed. Morgen om 7.00 weer ontbijten.

Judith

PS. Bodor betekent 'zonder zorgen' ;)

Miljonairs tussen de ratten

En daar zijn we dan .... in het warme Jakarta. Net onze 1e nasi goreng van een karretje langs de weg opgegeten. De 'restaurants' in de buurt waren dicht. Of ons dit goed bekomt, horen jullie morgen wel. Het was in ieder geval lekken na zo'n lange vermoeiende reis.... :)

Vrijdagavond hebben we nog met het hele gezin samen gegeten. De volgende keer zal pas weer met Kerst zijn. Tobias is dan wel begin november terug, maar Fabiënne, de vriendin van Tobias, is zaterdag ook vertrokken, richting Oslo voor haar studie. Zij komt pas eind december terug.

Rond negen uur zijn we uit Maastricht weggegaan, uitgezwaaid door Wouter. Een half uur eerder hadden we afscheid genomen van Loes en Casimir. We hadden wat drukte op de weg naar Amsterdam verwacht ivm de Gay Pride, maar dat viel mee. Parkeren op Schiphol ging zoals de vorige keer prima en met de bus waren we snel bij onze vertrekhal. Het eerst wat we daar zagen was de bloemenzee van MH17. Stil verdriet. We hebben een bericht geschreven in ėėn van de boeken die daar lagen. Wij gaan net als zij op vakantie naar het oosten, met / op bezoek naar kinderen.....

Inchecken ging voorspoedig alhoewel ons wel gevraagd werd of we een andere vlucht wilden nemen....ze waren overboekt. Blij dat we er op tijd waren! We vliegen nu met een ander, kleiner vliegtuig. Het bleek toch nog gewoon een Airbus te zijn. Hadden we het geaccepteerd, zouden we nog een keer gratis naar Dubai kunnen vliegen. Tsja .... In de rij voor de douane kwamen we de 'mevrouw van de Plus' tegen. Zij ging met 2 kinderen relaxen in Curaco. 

Na het gebruikelijke kopje Starbucks en een uurtje wachten, konden we naar de gate en begon het boarden. De vliegtuigen van Emirates hebben een prachtige rustige inrichting (sterrenhemel als nachtverlichting), mooie stewardessen (vond Frank ;)) met leuke hoedjes. Verzorging was prima, het eten lekker. Voor het eerst ontvingen we een menukaart in een vliegtuig. Ook al waren ons vliegtuig overboekt en kregen we andere stoelen toegewezen, we hadden prima plaatsen, bij de nooduitgang met meters beenruimte. En films .... zo veel om uit te kiezen. Ik heb o.a. Divergent gezien. Wat ik ook nog nooit gezien had, was dat je via camera's op het vliegtuig konden meekijken. 

Ruim 3 uur gewacht op het vliegveld van Dubai. Leuke start van m'n verjaardag ;) Groot schoon blinkend vliegveld, met vele goudwinkeltjes en de gebruikelijk taxfreeshops. De vlucht van Dubai naar Jakarta was ook nog een uur op 7. We hebben alle 3 wel een paar uurtjes kunnen slapen gelukkig. Om half 4 lokale tijd landden we. Frank en ik moesten nog een toeristenvisum regelen (rij!) vervolgens door de douane (rij!). Pff, wij stonden weer in de verkeerden. Maar dat betekenden wel dat we niet op onze koffers hoefden te wachten. En die waren er gelukkig ook. Roepies pinnen! We zijn nu alle 3 miljonairs :) Maar zo konden we wel een taxi betalen (met meter, de eerste keer wilden we niet meteen in de onderhandeling). Ach voor een ritje van een half uur omgerekend 10 euro betalen, vonden wij niet veel.

Op het prachtigr verblijfadres van Tobias werden we ontvangen door Herman, de eigenaar. Hij heeft voor ons een auto met chauffeur geregeld, samen hebben we onze reisplannen nog doorgesproken. Gaat mooi worden! Ondertussen werd het donker en werden we al lek geprikt door muggen. Snel gedoucht en deet gespoten. De klamboe hangt op.

We moesten nog wat eten. Op zoek naar eten kwamen we onderweg kakkerlakken, vele magere katten, salamanders en ratten tegen. Ieuw. Net iets voor Tobias. Hij was wel blij dat ie nu met zijn pappie en mammie door de donkere straten van Jakarta liep!

We zitten nu in de tuin. Leuk zoals op de foto's, maar niet zo groot. En het zwembad lijkt meer een vijver. Hoewel Frank en ik vanuit onze badkamer het zwembad in kunnen duiken, doen we dat toch maar niet. Frank lag zojuist lekker in de hangmat. Ik heb dit blogje geschreven. Elke dag zal ik een verslag schrijven, of ik elke dag internet heb om het blog te plaatsen dat is de vraag. Verwacht dus niet elke dag een update. Het is nu bijna 10 uur 's avonds. We zijn moe. Mijn voeten hebben rust nodig, van al dat zitten en die warmte zijn de enkels niet zo slank meer. De koffers zijn inmiddels herpakt voor de rondreis. Spannend! De volgende blogs meer foto's! 

Selamat malam Judith 

En nog bedankt voor alle verjaardagsberichtjes langs welke weg dan ook :)

We brengen 'm ff weg ...

Toen onze zoon Tobias vorig jaar hoorde dat hij zijn co-schap kindergeneeskunde in Jakarta (RCSM Hospital) zou gaan vervullen, vonden wij het niet meer dan onze ouderlijke plicht om hem naar zijn nieuwe opleidingsschool en kamer te brengen ;).

Eind vorig jaar hebben we onze reis geboekt. Wij vliegen zaterdag 2 augustus met Emirates via een tussenstop in Dubai naar Jakarta. Gelukkig, in tegenstelling tot wat ik eerst dacht, vliegt ons vliegtuig niet over Oekraïne. Ondanks dat heb ik nu toch een ander gevoel bij het vliegen naar Indonesië.

Zaterdag 2 augustus vertrekken we dan richting Indonesië.
Om 15u30 vliegen we met Emirates 148 naar Dubai en vervolgens met Emirates 356 door naar Jakarta.We komen 15u40 lokale tijd. In Java is het 5 uur later dan in Nederland, in Bali 6 uur later.

Onze eerste overnachting zal in het gastverblijf zijn waar Tobias de komende maanden zal wonen. We blijven daar 1 nacht. Als het goed is gaan we dan met een auto met chauffeur die voor ons geregeld is door Java en Bali.

Zoals onze andere overzeese reizen zal ik weer mijn reisdagboek online bijhouden :)
Salam Hangat
Judith