Sidderend over de Siddhartha Raj Marg

Op deze zomerse zondag verlaten we Pokhara met de bus richting Tansen. De bergtoppen van de Himalya schitteren in de zon en steken af tegen de staalblauwe lucht.

Helaas is de schoonheid niet echt goed op de foto te vangen. 

De tocht van vandaag was maar 130 km waar we wel ruim 5 uur over reden. De reis was over een hobbelige, zeer bochtige weg met diepe afgronden, over bergen en door dalen. De huizen zijn hier anders dan in de Kathmandu vallei, meer hutjes. Veel mensen zaten werkeloos voor hun huisje. Geen werk?, uitrusten van al het bezoek van het Dasain festival?, of gewoon een rustige zondag? Ik weet het niet. Mahesh vertelde dat wel veel jongeren uit de bergen naar de grote steden trekken. Zij willen niet meer daar blijven, oude mensen blijven achter. Mahesh voorziet een groot probleem voor de oude mensen als hun kinderen niet meer voor hen zorgen, zoals dat nu het geval is.

Al toeterend, bracht onze zeer behendige chauffeur ons veilig op plaats van bestemming. Er zijn wel wat gilletjes door ons geslaakt als er weer eens onverwachts een overvolle Nepalese bus (met mensen boven op het dak!) ons om de bocht tegemoet kwam.

Ik heb me maar overgeleverd aan de chauffeur (wat kon ik anders ;)) en genoten van de prachtige, groene Nepalese natuur. 

We overnachten bovenop de berg (1500 m) in Tansen in Hotel Srinagar. Mahesh had ons al gezegd dat dit niet een best hotel is, maar het beste in Tansen. Het is een noodzakelijke stop op weg naar Lumbini.
De kamers zijn zeer so(m)ber. De lakens lijken wel schoon :S

We hebben een kopje tomatensoep en chowmein gegeten en daarna via een steile weg naar beneden gewandeld. Een leuk stadje, veel anders dan Pokhara. Tansen staat bekend om zijn metaalbewerking en de dhaka-stof voor de topi's (de hoofddeksels voor mannen). Hier zijn de mensen niet veel toeristen gewend. De winkeltjes die er zijn, zijn dan ook voor de lokale bevolking. Jef kon er goed slagen, hij heeft een mooi jasje en schoenen gekocht.

De bus pikte ons onderaan de berg weer op. Gelukkig :)

Niemand had zin om op z'n donkere kamer te zitten, dus voor en na t diner zijn er spelletjes gespeeld. Ik heb me weer vermaakt met 't blog en de foto's op de iPad(s) te zetten.

Geen internet hier boven op de berg. Morgen zitten we in een luxer hotel, met wifi hopelijk. 

Namasté

Judith

Nog wat Nepalese weetjes:

- ook vrouwen rochelen en spugen op de grond (ieuw)

- er zijn hier net zoveel straathonden als katten in Griekenland

- de stoom valt nog wat vaker uit (de bonusuren van het Dasain festival zijn voorbij)

- kinderen (en ouderen) bedelen om geld ("money of your country, please?") of snoep ("choclat?). Het lijkt wel of ze zich er niet voor schamen. Je bent natuurlijk een rijke toerist in hun ogen. Ik voel me niet altijd even prettig als ik weer een portretfoto wilde maken. Meestal vroeg ik het of ik deed het onopgemerkt. Op het platteland vonden kinderen het leuk om zichzelf terug te zien, dan was het meer een spelletje. Dat is leuk. Als ze naar me toekwamen met de vraag "one dollar photo?" dan liep ik voorbij. Als je wilt kan je al je geld hier achterlaten, maar of de Nepalezen daar gelukkiger van worden? Volgens mij hebben de meesten het niet nodig en leven ze heel rustig en tevreden (op het platteland). Als je iets wilt geven, neem dan zoete snoepjes mee (geen drop, dat vinden ze vies, druivensuiker vinden ze lekker). Ik gaf ieder kind (en moeder) 1 snoepje, want als je een rolletje aan 1 geeft, houdt hij alles voor zichzelf....