Het is al weer vier jaar geleden dat we midden in de nacht door een sneeuwstorm naar Bergen op Zoom reden om bij je te kunnen zijn.We hadden al 2 weken bij je gezeten. Je wilde/kon het leven (ook al wilde je niet meer leven met Parkinson en Lewy-Body) en ons niet loslaten. Die nacht was het dan toch zo ver. Terwijl buiten de wereld verstilde door de sneeuw. Stonden wij binnen stil om jou heen. Die dagen, die momenten, ik weet en voel het nog zo goed. Kerst is voor mij door jou meer speciaal geworden. De vele lichtjes die mij toen en nu nog steeds zoveel troost brachten.
Zo dadelijk gaan we weer naar Halsteren. Naar pa. Hij heeft het moeilijk in deze tijd, zeker ook omdat vorig jaar ook zijn beste vriend Adrie vlak voor kerst is gestorven.
En natuurlijk ga ik zoals altijd even naar jou om een bosje roze rozen bij je te zetten. Even stil zijn bij je.
Gisteren tijdens de Top2000 kwam het lied 'Geen kind meer' van Karin Bloemen voorbij. Hoe toepasselijk kan een tekst zijn ...
Wat een prachtig en ontroerend verhaal. Het herinnert me eraan hoe belangrijk het is om stil te staan bij de herinneringen aan onze dierbaren. Bedankt voor het delen.
BeantwoordenVerwijderen